Geert Hoving

Een team is nog geen team als er team op staat.

Effectief werken in teamverband is belangrijk bij personeelstekorten en toenemende werkdruk.
Ook in 2019 zal het tekort aan medewerkers in diverse sectoren blijven toenemen. Ondanks de eerste geluiden over een afzwakking van de economische groei, met name als gevolg van buitenlandse invloeden, zoals de Brexit, zullen o.a. in de zorg, het onderwijs, de bouw, de transportwereld, de horeca en de technieksector, een gebrek aan voldoende personeel leiden tot spanning en een toenemende werkdruk bij het zittende personeel. Vanwege de grote werkdruk neemt bij veel organisaties het ziekteverzuim toe. 1 op de 7 medewerkers is ziek vanwege burn-out klachten. Kortom; er wordt van alle medewerkers en leidinggevenden veel gevraagd om succesvol te zijn.

Gelukkig werken veel mensen in teamverband en daar ligt mijns inziens voor een deel ook de oplossing voor het personeelstekort. Want door optimaal gebruik te maken van elkaars talenten en doordat iedereen precies weet wat van hem/haar wordt verwacht kunnen medewerkers vaak meer dan ze zelf denken. Maar het smeden van een succesvol team is geen sinecure…

Om als team succesvol te kunnen zijn, zijn o.a. de volgende zaken van groot belang; het teamdoel en de groep zelf. Mensen zijn groepsdieren. Het aantal groepen waar mensen lid van zijn neemt gestaag toe. Sociale groepen zoals  gezin, vrienden, vereniging en sport. Maar ook taakgroepen, leergroepen, werkgroepen, besturen en teams. En daarnaast maken ook veel mensen deel uit van digitale groepen(Facebook, LinkedIn)

Teams en groepen kunnen gezellig zijn, creatief en zorgzaam, waar de groep zich veilig voelt. Het spreekwoordelijke warme bad waarin je ‘thuiskomt’ en waar je mag zijn wie je bent. Maar mensen kunnen elkaar het leven ook zuur maken. Waar onderhuidse zaken spelen, waar je de vinger niet op kunt leggen, waar je moe wordt van het samenzijn. Wij gaan graag aan de slag met datgene wat er ‘onder water’ speelt.

Het succes van een individuele medewerker wordt in belangrijke mate bepaald door het team waar hij/zij deel van uit maakt. Een groep mensen tot een succesvol team smeden vereist aandacht en voortdurend onderhoud van een aantal factoren. Als eerste is het een vereiste dat er een heldere teamdoelstelling is die begrepen en gedragen wordt door alle teamleden. Helaas constateren onze Cvites coaches regelmatig bij teamcoachings opdrachten dat de individuele leden niet weten waar de organisatie of het team voor staat en wat er van hen  wordt verwacht. Het verduidelijken van de relevantie en haalbaarheid van de doelen is dan een eerste vereiste.

Als het team nog geen team is en mensen zich onvoldoende onderdeel van de groep voelen gaan we met behulp van verschillende modellen en analyses, waaronder de piramide van Lencioni op zoek naar de oorzaken waarom het team niet die ‘veilige werkplek’ is en hoe het komt dat medewerkers zich niet betrokken en verantwoordelijk voelen voor de resultaten.

Wij geloven dat alle bedrijven en instellingen  behoefte hebben aan effectieve  teams om succesvol te blijven. Met behulp van een eenvoudig model en gerichte coaching bieden we graag praktische handvatten voor teamontwikkeling en het bouwen van succesvolle teams.

Wil je meer weten? Kijk dan op www.cvites.nl of bel 0591-652970

Hellen Lensing

Ik gun iedereen dit in zijn/haar carrière; wat is het toch fijn als je een leidinggevende hebt, die je het beste gunt. Iemand die het geen probleem vindt, of die volgende stap nu intern of extern is. Hoe zou de wereld eruitzien als iedereen wordt gestimuleerd om juist dat te gaan doen wat het beste bij diegene past en wanneer je, om dit te kunnen bereiken, de juiste begeleiding kunt krijgen? Ik kom uit een milieu van “wees blij dat je een baan hebt”. Maar nu… als ik anderen hoor over twijfels in hun huidige baan, roep ik: “op naar iets nieuws, deze zoektocht gun ik iedereen!!!” 

Terugkijkend op een zoektocht van zo’n 2 jaar ben ik nu blij verrast met het feit dat ik een nieuwe baan heb gevonden! Een baan die bij mij past en waar ik zelf blij van word en weer energie van mag krijgen. Verschillende fases heb ik doorstaan en het was zeker een gevecht. Maar een gevecht dat zeker de moeite waard was. Deze zoektocht gun ik eigenlijk iedereen en daarom wil ik dit graag delen…

Sinds 2009 ben ik werkzaam voor Avebe, een bedrijf dat mij heeft gevormd en gemaakt zoals ik nu ben. Ik was werkzaam op een laboratorium en had een erg leuke baan. Het paste bij me en ik voelde me er gewaardeerd. In 2015 begon er iets te knagen, begon ik me te “vervelen” en gaf ik aan graag iets anders te willen als aanvulling op mijn dagelijkse sleur. Dit werd eerst een cursus “personal power” en daarna een bestuursfunctie in het jongerennetwerk en een opleiding bedrijfskunde & leiderschap. Op dat moment een prima oplossing. Maar het was niet voldoende… Al deze dingen deden me wel beseffen dat ik niet meer op de voor mij juiste plek zat. Deze conclusie bracht gelijk ook weer heel veel vragen met zich mee: “wat moet ik dan?”, “waar willen ze me wel?”, “wat kan ik?”

Mijn idee bij “ik wil meer” was een leidinggevende functie of een managers rol. Tsja, want mijn gedachten hierbij waren; ‘als je meer wilt MOET je (toch) hogerop’.

In eerste instantie begon ik deze speurtocht met mijn leidinggevende. Ik kreeg de vrijheid om intern gesprekken aan te gaan om misschien passende posities te vinden. Er is tenslotte zoveel mogelijk binnen dit bedrijf en ik kan hier nog zo veel leren, daar was ik van overtuigd. Naar mijn idee hadden we open en eerlijke gesprekken, maar mijn “angst” dat ik het intern niet ging vinden werd steeds groter. Mijn leidinggevende vond het geen probleem om extern verder te gaan. “Dat is toch raar?”, “Wil hij me dan toch echt weg hebben?”, “Zie je wel, ze hebben niks aan mij!” Al deze gedachten schoten door mijn hoofd. Maar nee, hij wilde gewoon het beste; investeren in zijn medewerkers. Er gingen weer een paar maanden voorbij voordat ik dit ook accepteerde en begreep.

Na een tijdje kreeg ik daarnaast ook een externe loopbaancoach, Anita van Veen van Cvites,  waarmee ik kon sparren over mijn loopbaan of eigenlijk over alles. De term loopbaancoach dekt hierin zeker niet de volledige lading. Een onafhankelijk voor mij onbekend iemand met een heldere kijk op mijn situatie. Hier en daar een assessment, wat testen om in te zien wat mijn goede en slechte punten zijn. Af en toe de spiegel voorhouden en reflecteren is hierin erg belangrijk geweest. Soms leuke gesprekken maar ook een aantal minder leuke gesprekken. De ene keer sprongen vooruit en het andere gesprek weer twee stappen terug. Door deze externe begeleiding heb ik veel inzicht gekregen in wie ik ben en wat nu eigenlijk mijn kernwaarden/drijfveren zijn… Maar vooral het besef dat “IK” er toe doe.

Wat heel belangrijk is geweest in deze zoektocht is toch zelf de regie in handen houden. Wat soms erg lastig was, want na de zoveelste keer weer stappen achteruit, wist ik het soms even ook niet meer en dacht ik: “vertel jij mij maar wat ik het beste kan doen”. Terugrijdend van één van die gesprekken kwam in de auto heel toepasselijk ineens het lied “Laat me” van Ramses Shaffy uit de radiospeakers. Toen dacht ik inderdaad; ‘ik wil dit doen op mijn eigen manier!’

Een duidelijk en passend zelfbeeld in combinatie met een stip op de horizon maakte het gebied van mijn zoektocht een stuk overzichtelijker.

Gaande weg kreeg ik meer vertrouwen in het proces, maar vooral in mezelf! De onrust ontstaan door onzekerheid verruilde ik voor rust en het gevoel; ‘wat fijn dat ik de tijd kan/mag nemen om iets passends te vinden. Het komt wel goed!’ Mijn blik op vacatures veranderde, mijn primaire reactie van “dat kan ik niet of ik heb niet de juiste opleiding” draaide om naar “dit wil ik!” en “dit kan ik wel! Ik ga schrijven!” Vanaf toen werd het zelfs stiekem leuk om te zoeken naar passende vacatures en het welbekende netwerken ging toen vrijwel vanzelf……

Ik ben trots dat ik nu zelf de knoop het doorgehakt en keuzes heb gemaakt voor mijzelf. Met opgeheven hoofd verlaat ik vandaag mijn oude werkplek bij Avebe. Bijna 10 jaar, maar nee ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik ga. Ik heb een geweldige bijdrage geleverd aan dit mooie bedrijf maar het is tijd voor iets nieuws. Dit had ik 2 jaar geleden niet eens durven denken laat staan uitspreken of opschrijven.

De inzichten die ik heb gekregen in deze periode zijn mij heel veel waard. Ik ben meer overtuigd van het feit dat ik ertoe doe, dat mijn aanwezigheid soms echt op prijs wordt gesteld en ik kan meer genieten van het ontvangen van complimenten. De regie heb ik ondanks alles zelf in handen gehouden en daar ben ik trots op! De juiste stimulans van mijn leidinggevende en inzichten van mijn loopbaancoach hebben hierin enorm bijgedragen in combinatie met de vrijheid die zij mij hebben gegeven.  
De vrijheid om zelf te zoeken naar de regie, te ervaren hoe het voelt wanneer je deze regie hebt en mij bewust te maken van deze regie. Zonder hen had ik deze keuzes (nog) niet durven maken en zij hebben mijn proces versneld door de juiste begeleiding te bieden. Ik ga straks starten op een nieuwe plek en hoop deze persoonlijke ontwikkeling daar ook door te kunnen zetten.

Veronique Reimer

“Mam, daar ben je echt te oud voor!” Daar waren mijn kinderen van 21, 18 en 13 het unaniem over eens, toen ik in mei 2017 aan gaf dat ik wilde stoppen met mijn baan in het onderwijs en dat ik wilde kiezen voor een heel ànder beroep. En ja, ìk ben ook degene die altijd tegen mijn kinderen zegt “als je wilt studeren, moet je het nù doen, later komt het er niet meer van”. En toch…… het bleef kriebelen, ik was 50 geworden en op één of andere manier is dat toch een mijlpaal. Ik dacht: als ik dan toch nog wil studeren, moet ik het nù doen.

Ik ging in gesprek met mijn schoolbestuur…….wat is er mogelijk? Kan ik met wederzijds goedvinden ontslagen worden? Krijg ik dan een transitievergoeding? Tot die tijd had ik me nooit in dit soort dingen verdiept. Gelukkig kreeg ik van mijn schoolbestuur alle medewerking en goede adviezen. Eén van die adviezen was: ga eens praten met een loopbaancoach van Cvites. Dat heb ik gedaan en we kwamen er al gauw achter dat we fase 1 “wie ben ik? Wat kan ik? Wat zoek ik?” over konden slaan.

Ik wist nl. wel wàt ik wilde studeren………uitvaartbegeleider was een beroep dat al jaren in mijn achterhoofd zat. En wat bèn ik blij dat ik de knoop doorgehakt heb. Het was geen makkelijke beslissing, ik gaf wèl een vaste baan op, maar wat hèb ik het afgelopen schooljaar genoten van weer studeren, van nieuwe dingen leren, van het contact met mijn medestudenten. Ik ging de opleiding doen bij Meander uitvaartopleidingen in Zwolle, een heel brede opleiding waarbij je ook drie keer stage loopt. De eerste keer in een mortuarium (letterlijk doodeng als je nog nooit met overledenen gewerkt hebt) , daarna in een crematorium en tenslotte liep ik 4 weken met een uitvaartbegeleider mee die zijn eigen uitvaartonderneming heeft. Echt héél wat anders dan werken in het onderwijs!      

En toch…….. ik herinner me een middag waarop ik met de familie van een overledene aan tafel zat tijdens de derde stageweek. Aan mij was gevraagd of ik het In Memoriam wilde schrijven, het levensverhaal van de 87-jarige vader, schoonvader en opa. In een kring rondom mij heen zaten twee zonen, een dochter, een schoonzoon, een schoondochter en een kleindochter. Iedereen wilde tegelijk vertellen over hun dierbare, ik had even een flash-back-ervaring: o ja, zo ging het ook wel eens in de klas! Hoezo is dit werk totáál anders? Qua inhoud is het anders, maar iets betekenen voor je medemens, dat doe je als juf en dat doe je zeker ook als uitvaartbegeleider. En dat is toch wat ik het liefste wil.

Inmiddels heb ik de opleiding met goed gevolg afgesloten. Het heeft de laatste weken heel wat bloed, zweet en tranen gekost……. Eindscriptie, eindpresentatie, kennistoets en een stelling formuleren en verdedigen, help, al deze dingen deed ik 30 jaar geleden voor het laatst! En tòen maakte ik mijn eindscriptie op de typemachine, ik had er gelukkig eentje mèt een correctielint! “Met wàt voor lint?” reageerden mijn kinderen. “Nooit van gehoord!” En zo had ìk er nog nooit van gehoord dat de computer de inhoudsopgave voor je maakt, een eyeopener dat dat kon! Ook grappig: mijn jongste zei “mam, als je straks een baan hebt, heb je wel méér geheugen nodig”. Ik reageerde met “nee hoor, een mens gebruikt maar een bepaald percentage van zijn geheugen, je hebt veel méér geheugencellen dan je gebruikt.” Hilariteit alom, hij bedoelde natúúrlijk het geheugen van de telefoon!

Intussen was ik ook al diverse keren bij mijn loopbaancoach van Cvites geweest en had ik met haar een cv opgesteld, sollicitatiebrieven geschreven, sollicitatiegesprekken geoefend en ik had workshops gevolgd over “solliciteren via sociale media” en “hoe werkt Facebook en hoe werkt LinkedIn?” Er ging echt een wereld voor mij open, de handgeschreven brief uit de tachtiger jaren bleek niet meer te bestaan en ik kwam er achter dat je in de uitvaartbranche vooral moet netwerken om een baan te krijgen.

En zo kwam ik worstelend, genietend en ongelooflijk veel lerend door het afgelopen schooljaar heen, ik slaagde met  goede cijfers en ik sta nu voor een nieuwe uitdaging: op zoek naar een baan in de uitvaartzorg! Het liefst parttime, zodat ik daarnaast levensverhalen kan blijven schrijven, dat zou geweldig zijn! Eén ding heb ik er zeker van geleerd: je bent nooit te oud om een nieuwe uitdaging aan te gaan, nooit te oud om te leren! Een nieuw motto om aan mijn kinderen mee te geven!

Veronique Reimer ,  uitvaartbegeleider, ceremoniespreker en ritueel begeleider
06-22301264
v.reimer@ziggo.nl

Wilma Verbeek

Trots op mijn zus, 64 jaar en ze solliciteert!

Wat doe je als je met steeds minder plezier naar je werk gaat, door het beleid van een nieuwe directie, die een deel van je werkzaamheden weg neemt, waardoor jouw werk veel minder inhoud krijgt? Klaag je bij collega’s, familie en vrienden of pak je de regie door meer je invloed uit te oefenen op de situatie?

Mijn zus heeft het allemaal geprobeerd de afgelopen jaren.
In het verdriet en boosheid meegaan met collega’s die ervoor kozen om weg te gaan, elkaar opzoeken op het werk om de frustratie te delen, met familie en vrienden over het werk hebben, want wat is er veel veranderd op school.

Ze heeft er heel hard aan gewerkt om uit de negatieve spiraal te komen en te blijven. Loslaten wat je niet kunt veranderen, alleen de uitdaging zoeken bij de leerlingen, daarvoor heeft ze tenslotte voor het onderwijs gekozen. Maar desondanks werd haar werkplezier door alle veranderingen en in haar ogen, minder goed beleid, steeds kleiner.

En wat doe je dan als je er jarenlang werkt en 64 jaar bent? Ziek melden is geen optie, vond mijn zus. Terug naar het basisonderwijs kon echt niet, daar was ze al 20 jaar weg. Uiteindelijk de knoop doorgehakt, toch maar een cv opstellen en toch maar een profiel op LinkedIn aanmaken, zodat eventuele werkgevers haar kunnen vinden. En toch maar vertellen aan mensen dat ze op zoek is naar een nieuwe baan, “Nog één keer een nieuwe uitdaging,” zei ze maar. Met pijn in haar hart en met tranen in de ogen, toch maar een sollicitatiebrief gemaakt. (Oef, dat is heel anders dan in de 80’er jaren!)

Wat een rouwproces was dat, zo lang met zoveel passie en plezier gewerkt en dan gaan solliciteren als je nog maar 2 jaar ‘hoeft’ te werken.

En ineens viel haar oog op de één na de andere vacature en solliciteerde ze volop. Ze kreeg een afwijzing en nog één. Ze werd getipt op aanstaande ruimtes in de personeelsbezetting en tot haar grote verbazing zelfs uitgenodigd voor een gesprek!

“Er zijn vast veel jongere kandidaten, netjes dat ze mij uitnodigen, maar daarna is het voorbij. Zelf zou ik niet iemand van 64 aannemen,” zei ze. Toen ze toch werd uitgenodigd voor het tweede gesprek, schrok ze. “Is de functie wel uitdagend genoeg voor mij? Hoe ga ik de mindere uren oplossen? Nog een andere baan of met deeltijdpensioen? Raak ik nu mijn BAPO dag kwijt?”

Allemaal koud watervrees en heel herkenbaar, toch? De directie wilde haar zo graag vanwege haar enorme werkervaring dat ze zelfs de BAPO wilde voorleggen aan het bestuur en mogelijk dat ze zelfs een dag extra kon werken zodat ze qua salaris er niet op achteruit gaat. “Dan moeten ze mij wel heel graag willen, wat bijzonder zeg!”

Toen dit allemaal door kon gaan nam ze de beslissing, ”IK GA HET DOEN!”

Heel stoer maakte ze haar ontslagbrief en leverde deze in bij directeur. Ze werd gefeliciteerd. Van de overkoepelend directeur kreeg ze nog een persoonlijk berichtje dat door haar vertrek een grote expertise zou verdwijnen voor de school.

Hoezo binden & boeien van medewerkers? Ik vind het tekenend dat er leidinggevenden zijn die de medewerkers niet als het belangrijkste kapitaal zien. Aan de voorkant staat de deur wijd open, maar de achterdeuren staan ook wijd open. Complimenteer je medewerkers, luister naar ze en maak gebruik van hun talenten. Dan zorg je gezamenlijk voor meer werkplezier!

Zeker anno 2018 nu steeds meer mensen van baan veranderen en werk vinden. Zorgdragen dat medewerkers bevlogen hun werk doen, dat zorgt voor de juiste spirit en voorkomt dat je bezig bent met brandjes blussen en overleven in plaats van bezig zijn met innoveren en bouwen.

Wil jij net als mijn zus ander werk? Of eens uitzoeken waar je wél blij van word? Of wil jij als leidinggevende een bevlogen groep medewerkers om je heen? Ik kom graag met je in gesprek!

Daniele – Commanova.nl

Ongeveer 2 jaar geleden zat ik niet lekker in mijn vel. Geen zin om mijn bed uit te komen, geen energie. Toch leverde het uiteindelijk iets op, ik mocht een loopbaantraject volgen! Tijdens het traject kreeg ik de opdracht ‘terugblik op je cv’. Je gaat kijken welke werkzaamheden je de afgelopen jaren hebt gedaan. Wat je hier leuk aan vond en juist wat niet. 

Tijdens het maken van deze opdracht kwam ik er achter dat je vaak in een beroep ‘rolt’. Als je 12 bent kies je een richting (profiel) of vakkenpakket en dat ga je dan maar doen.

Je vervolgopleiding kies je hier op uit en uiteindelijk solliciteer je naar je huidige baan. Was dit een bewuste keuze? Of rolde je er in? Was het een samenloop van omstandigheden? Voor mij was dat het laatste met tot gevolg dat m’n energie op was.

Ik heb nu een carrièreswitch kunnen maken, van rechten naar communicatie. Het is nu een hele bewuste keuze om verder te gaan in het communicatievak. Ik volg een opleiding, doe werkervaring op en heb ook nog een klein beetje tijd om m’n eigen bedrijfje te starten! Commanova.nl

Cvites heeft me geholpen helder te krijgen waar m’n sterke en zwakke punten zitten. Waar ik m’n energie uit haal en waar juist niet uit. Door middel van testen en opdrachten is het helder geworden welke richting ik op moest gaan.

Uit bijeenkomsten en gesprekken met tal van mensen is gebleken dat veel mensen rollen in de huidige functie. Je komt ergens binnen, het bedrijf gaat fuseren, je functie houdt op te bestaan… zo zijn er tal van redenen waarom mensen een bepaalde functie hebben ‘gekregen’. Na verloop van tijd ben je hier niet meer tevreden over. Het wordt dan echt tijd om over je toekomst na te denken en hier mee aan de slag te gaan!

Geert Hoving

In korte tijd is de arbeidsmarkt totaal veranderd. Ruim een jaar geleden hoorde je in Noordoost Nederland nauwelijks werkgevers klagen over wervingsproblemen bij vacatures. Tegenwoordig spreek ik bijna dagelijks HR managers en directies die moeite hebben met het vinden van nieuwe werknemers. En dat blijft niet alleen beperkt tot ICT-specialisten, maar ook in de bouw, installatiebranche, de zorg en het onderwijs zijn enorme tekorten.

Een snelle pasklare oplossing is niet één, twee, drie te geven. Het (technisch)beroepsonderwijs is voor jongeren niet sexy genoeg en de werkzoekenden van het UWV en gemeenten bieden wellicht ten dele, door middel van om- en bijscholing een oplossing. Sommige werkgevers kiezen ervoor om medewerkers van collega-bedrijven via een aanlokkelijk arbeidsvoorwaardenpakket te verleiden om over te stappen. Maar of dat zo verstandig is valt te bezien. Zo hoorde ik onlangs het volgende, waargebeurde verhaal.

Een salesmedewerker van een detacheringsbedrijf werd benaderd door de directeur van een leverancier. Hij vroeg haar of ze interesse had om bij hem te komen werken. Ze voelde zich vereerd en gaf aan dat ze er een nachtje over wilde nadenken. De volgende dag liet ze de klant weten dat ze af zag van de aanbieding omdat ze het nog erg goed naar de zin had bij het detacheringsbedrijf en daar nog lang niet uitgeleerd was.

De volgende dag vertelde ze tijdens de lunch aan haar eigen directeur wat haar was overkomen. Ze vond dat hij het moest weten, zo gingen ze altijd met elkaar om. Kort na de lunch hoorde ze haar directeur bellen met iemand. Het telefoongesprek werd steeds heftiger en op enig moment kreeg ze in de gaten dat het over haar verhaal ging.  Wat was er gebeurd? Haar directeur had na de lunch de facebookpagina van de leverancier opgezocht en daarop een bericht geplaatst van de volgende strekking; ‘Dit is een prima bedrijf, ze doen mooie dingen, maar pas op, voordat je het weet pikken ze je personeel af.’

Het duurde maar even of hij werd gebeld door de leverancier met de vraag; “wat maak je me nou, had je me niet even kunnen bellen?” Waarop hij als antwoord kreeg: “, had jij mij eerst niet even kunnen bellen met de vraag of je mijn medewerker mocht benaderen. Zo ga je toch niet met elkaar om!” De mannen kibbelden nog een tijdje door, terwijl de salesmedewerker dit vol verwondering gadesloeg.

Dit verhaal laat zien wat je wel en niet moet doen als je medewerkers wilt binden en boeien. Agressieve werving leidt tot verstoorde relaties en is slecht voor de business. Anderzijds liet de directeur van het detacheringsbedrijf op een originele manier zien wat hij er voor over heeft om zijn personeel te behouden.

Het UWV verwacht ook in 2018 ruim 1 miljoen vacatures. En dat betekent dat werkgevers creatief zullen moeten zijn om nieuwe medewerkers te vinden. Mijn advies is: vergeet daarbij je eigen medewerkers niet. Ga met ze in gesprek en bedenk samen een oplossing, ze kunnen vaak meer dan je denkt. Door oprecht aandacht te geven, geef je ze vertrouwen en waardering en is er weinig reden om te vertrekken.

Bij Cvites focussen we onze dienstverlening in 2018 op het ondersteunen van bedrijven bij het binden en boeien van medewerkers. Herkenbaar? Wij gaan graag met u in gesprek.

Heidy Vedder

“Ik ben gegroeid, dat had ik niet in de gaten, ik ben eigenlijk hééél erg gegroeid, én dat op 58 jarige leeftijd!”.

Er volgt een enthousiast succesverhaal over ‘Duurzame Inzetbaarheid’ in de praktijk. Fit en ondanks een lichamelijke beperking, passend door kunnen werken.

Leuk om elkaar na 3 jaar weer te ontmoeten, is onze conclusie als Wubbo bij me aanschuift om verslag te doen over zijn loopbaanontwikkeling na onze eerste kennismaking in oktober 2014.

Na 33 jaar als kraanmachinist wegenbouwmachines te hebben gewerkt, gaat Wubbo in verband met slijtage aan zijn knie en rug via de huisarts en bedrijfsarts uiteindelijk naar de organisatie loopbaantraject Bouw en Infra (nu kennis- en adviescentrum Volandis) voor een heroriëntatie op zijn loopbaanmogelijkheden. Een verwijzing die hem vervolgens deed aankloppen bij Cvites voor een objectief loopbaanonderzoek naar voor hem, passende alternatieve functiemogelijkheden.

Met de uitkomst van het loopbaanonderzoek gaat Wubbo vervolgens aan de slag door in maart 2015 te starten met een opleiding bij Windesheim voor een Pedagogisch Didactisch Diploma om hiermee uiteindelijk als praktijkdocent aan de slag te kunnen.

Een pittige, uitdagende klus vertelt Wubbo, die worstelde met ontwikkelingsvragen en opdrachten over ‘hoe sta je voor de klas’, ‘hoe maak je presentaties’(dat was het leukst!), ‘hoe houd je de aandacht’ maar ook ‘hoe reflecteer je op je inzet?’

Wubbo had onderweg een dip wat hem vertraging opleverde, maar hij wilde koste wat kost, door! Hij investeerde opnieuw in tijd en geld. Wat positief doorwerkte was zijn ervaring in die praktijk en het feit dat hij de materie goed over wist te brengen. Ook stak hij veel op van twee prima docenten van SOMA bedrijfsopleidingen.

“Ik moest het vooral hebben van mijn enthousiasme, mijn vakkennis en het plezier wat ik had aan het overdragen van kennis” gaf Wubbo aan, “maar wat heb ik andersoortige vaardigheden en talenten moeten aanboren en ontwikkelen, zoals, het opstellen van leer- en werkvragen, reflecteren, het uittypen van verslagen. Ik lijk een ander mens te zijn geworden, op schrift ben ik een aantal levels geklommen, ik ben trots op mezelf nu ik mijn diploma uiteindelijk op zak heb!”

Veel plezier beleeft Wubbo aan het feit, ook de ervaren machinisten nog wat te kunnen leren. Vooral bij uitspraken als: “dit kan ik niet”, of ‘’niet onder de knie krijgen”. “Dat daagt me uit, daar bijt ik mij in vast”, geeft hij aan. “Ik vecht er in dit vak voor om de ander met goede begeleiding tot betere prestaties te brengen”.

Wubbo is sinds kort actief bij Fid uitzendbureau in de functie van docent grondverzet hydraulische graafmachine en wiellaadschop. Ook neemt hij deel aan het ontwikkelen en opzetten van maatwerkopleidingen in het machinisten vak bij deze werkgever. “Ik sta er heel positief in en sta heel dicht bij die praktijk”,  geeft hij aan.

Een advies die hij anderen aan wil reiken in het kader van persoonlijke ontwikkeling, regie houden over je eigen loopbaan, ‘een leven lang leren’, is:  “Er tegen op zien is erger dan er aan beginnen. Gewoon doen, huppekee, doorzetten! Als je wat leuks in je kop hebt ga er dan voor, ga voor die uitdaging! Ga voor je kansen, doe serieus onderzoek en dan is het mooi meegenomen als je onderweg mensen treft die in je geloven en je ondersteunen”.

Kennis, vaardigheden en technieken veranderen, hoe verander je mee? Hoe houd jij de regie op je eigen loopbaan? Wij gaan hierover graag met je in gesprek!  Interesse en voldoe je aan de voorwaarden? Dan is er misschien subsidie beschikbaar. Zie de subsidieregeling ontwikkeladvies 45+      

Tip: In Groningen wordt 17 januari a.s. een 50+ event georganiseerd door Prima Personeel,
zie www.oldschoolevent.nl

Maaike Brasser

Recent kreeg ik een leuke opdracht van Marlous, adviseur Dagelijkse Bankzaken bij Rabobank Emmen-Coevorden. Marlous, hoogopgeleid met een  jong gezin was uitgeblust en had meer plezier in de neventaken op haar werk dan haar eigenlijke functie. Ze wilde haar talenten en persoonlijke drijfveren ontdekken, zodat ze weer met hernieuwde energie aan het werk kon. Marlous was, zoals wel vaker gebeurt, van de ene baan in de andere baan gerold, zonder bewust een keuze te maken voor een bepaalde functie. Ze meldde zich bij Cvites met de vraag “Wat zijn mijn talenten en echte ambities?” Deze dame was dapper genoeg om zichzelf vragen te stellen én te beantwoorden bij elke (loopbaan) keuze die ze maakte. Het thema dat tijdens dit traject -op werk en privé terrein- naar boven kwam was: “Waarom doe ik eigenlijk wat ik doe?”

Gedurende het loopbaan oriëntatie traject (her)ontdekte Marlous haar talenten, ambities en drijfveren. Deze waren zichtbaar in haar privéleven, want ze is naast adviseur op het werk, een enthousiaste teamcoach in de sportwereld. Marlous bleek een uitstekende aanjager en coach te zijn en weet daardoor onder andere teamprestaties te verbeteren. Een rol die haar past en die ze ook graag in haar werk in wil zetten.

Met loopbaancoaching zet je nieuwe stappen in je loopbaan maar dat betekent niet altijd het opzeggen van je huidige baan. Rabobank Emmen-Coevorden bleek haar talent en ambitie te herkennen en binnen de eigen organisatie in te willen zetten. “Waarom nieuwe medewerkers werven, terwijl je het talent al in huis hebt?”, aldus manager Marthe. Dit is een mooi voorbeeld van wat er kan gebeuren met loopbaancoaching als je antwoord krijgt op de vragen: “Wie ben ik, wat kan ik en wat wil ik?” En het is een mooi voorbeeld van een werkgever die het eigen talent in huis herkent en ruimte biedt op het werk om zich verder te ontwikkelen.

Loopbaancoaching is een positieve beweging. We starten namelijk op een punt in de loopbaan waarop iemand zonder druk van buiten op zoek gaat naar nieuwe kansen en ontwikkel mogelijkheden. Toch lijkt het niet altijd makkelijk om tegen je werkgever te zeggen dat jij je wilt heroriënteren op je loopbaan en functie, want; “stel dat ze denken dat ik mijn werk niet meer leuk vind?”

Het is belangrijk om regie te nemen over je loopbaan. De wereld en de functies zoals wij ze kennen veranderen in een hoog tempo. Als je kijkt naar de arbeidsmarkt prognoses hebben we te maken met digitalisering en robotisering. Er komt steeds meer vraag naar hoger opgeleid personeel, met tegelijkertijd een tekort aan technisch geschoolde vakmensen op MBO niveau. Flexibilisering van arbeidsrelaties en een leven lang leren zijn veel gehoorde termen. Waarom wachten? Wil jij ook verder kijken dan je eigen functie? Neem dan contact op met Cvites!

Van een creatieve cliënt kreeg Agnes een lamp omdat ze geleerd heeft om dilemma’s op te pakken en tegen het licht te houden en zaken van verschillende kanten te belichten. Tevens heeft het coaching traject haar lichtpuntjes gebracht. Haar leidinggevende kreeg een kleine en grote bloempot, omdat hij haar ruimte heeft gegeven om te verpotten en te groeien.

“Het kan nooit fout, alleen anders dan gedacht
Maar wat maakt dat uit, in anders zit juist kracht.”

Salomé de la Mar