Ieder mens heeft talenten en mogelijkheden. En iedereen moet de kans krijgen om deze te benutten en te ontwikkelen, zo valt te lezen in de visie van Cosis. Dit geldt niet alleen voor cliënten van de zorginstelling, maar ook voor kandidaten die bij Cosis solliciteren. Recruiter Wijka Smit maakt er en sport van om kandidaten ‘waar iets mee is’ aan een passende baan te helpen.

Steeds meer mensen weten Wijka te vinden vanwege haar aanpak. ‘Ik krijg van allerlei organisaties kandidaten aangeboden, met de vraag of ik wil onderzoeken wat zij nog zouden kunnen’, vertelt Wijka. ‘De meesten hebben een zorgachtergrond, al hebben ze niet altijd ervaring met onze doelgroep. Soms zijn het ook zij-instromers zonder ervaring in de zorg die toe zijn aan een nieuwe uitdaging.’

Functies passend maken

Cosis biedt zorg aan mensen met een verstandelijke en/of psychische beperking en helpt hen grip te krijgen op hun leven. Hierbij wordt begeleiding geboden in woongroepen, dagopvang en ambulante zorg. De organisatie heeft meer dan 200 locaties in Groningen en Drenthe en telt meer dan 3700 medewerkers en 1.500 vrijwilligers. In 2022 hebben Wijka en haar collega’s ongeveer 500 vacatures vervuld.

‘Bij ons is er net zo goed krapte als in elke andere organisatie. Vooral de fysiek zware functies zijn moeilijk te vervullen. Ik krijg veel kandidaten die uit de ouderenzorg willen omdat ze het werk fysiek niet meer aankunnen’, vertelt Wijka. De functies die het meeste voorkomen zijn helpende plus, begeleider maatschappelijke zorg of persoonlijk begeleider, allemaal functies waarin zorg verleend moet worden.

Deze functies zijn niet altijd direct passend voor kandidaten, maar Wijka kijkt graag of ze een functie passend kan maken. ‘Leeftijd speelt in elk geval geen rol. We plaatsen ook wel eens kandidaten die geen diploma hebben, die mogen alvast starten en krijgen een opleiding. Wanneer kandidaten met een zorgachtergrond twijfelen of de doelgroep passend zou kunnen zijn, kunnen zij bij Cosis vakantiewerk doen en kijken of het bevalt.’

Werkervaring in het tweede spoor

Een doelgroep waar Wijka veel mee werkt zijn kandidaten uit het tweede spoor die een werkervaringsplek zoeken. Ze ziet gemiddeld zes tot acht kandidaten voor een werkervaringsplek per week, naast haar reguliere werk. Kandidaten die bij andere organisaties vastlopen krijgen de tijd om te herstellen, om zo hun energie en werkplezier te hervinden.

‘Niet iedereen die een burn-out heeft gehad is daardoor niet meer geschikt voor de zorg,’ noemt Wijka als voorbeeld. ‘Voor sommigen is twee jaar herstel te kort. Maar het is heel lastig om weer aan de slag te komen na twee jaar ziekte, mensen zijn onzeker geworden en vaak het vertrouwen in zichzelf kwijtgeraakt. Ik vind het leuk om voor hen te kijken naar de mogelijkheden.’

Niet voor iedereen komt er betaald werk uit. Maar dat betekent niet dat ze niets meer kunnen doen, ze zijn zeker van toegevoegde waarde, ondanks hun beperking. Wijka: ‘Laatst belde een kandidaat, zij was 100% afgekeurd wegens fysieke klachten. Ze vond het zo jammer dat ze moest stoppen. Ik stelde voor dat ze kon blijven als vrijwilliger. Ze moest ervan huilen, zo blij was ze. Het vertrouwen van cliënten en de contacten op de locatie waren voor beide partijen van meerwaarde. Een win, win situatie.’

‘Door jou kreeg ik weer hoop’

Wanneer het lukt om iemand vanuit een re-integratieplek een vaste baan te kunnen bieden, geeft dat extra voldoening. Een kandidaat die veel indruk maakte op Wijka was een alleenstaande moeder die al acht jaar in de zorg werkte toen ze vastliep, zowel privé als op het werk. ‘Toen ik de eerste keer met haar sprak was ze best wel depressief. Na dat gesprek zei ze tegen mij: “Jou had ik net nodig op dit moment. Toen ik het niet meer zag zitten kreeg ik door jou weer hoop.”’

Uiteindelijk lukte het Wijka om een re-integratieplek voor haar te vinden en uiteindelijk heeft de medewerker hier een betaalde baan aan overgehouden. Na een paar maanden kreeg Wijka een e-mail waar ze kippenvel van kreeg. ‘Door jouw vertrouwen in mij en mijn kunnen heb ik doorgezet, ik zal je mijn leven lang niet meer vergeten’, stond er in de mail. Dat ze zo’n verschil had gemaakt voor deze medewerker, had Wijka niet eens zo in de gaten gehad. ‘Ik deed het vanuit gevoel, wilde haar vooruit helpen. Zij doet het heel goed, daar krijg ik energie van.’

Het gaat om de motivatie

Los van de positieve reacties die ze krijgt, heeft Wijka ook een intrinsieke motivatie om haar werk te doen zoals ze het doet. ‘Ik vind het opvallend dat er zo vaak wordt gekeken naar beperkingen en niet naar mogelijkheden. Ik werk al meer dan 34 jaar bij Cosis, hiervoor was ik teamcoördinator. Ook onze cliënten kunnen zoveel meer dan vaak gedacht wordt, maar daar moet een werkgever dan wel voor open staan. Mensen die zijn vastgelopen, mensen die uit een ander land komen, de mensen die echt willen, daar wil ik wel een stapje harder voor lopen.’

Ook mensen met een verslavingsachtergrond of jongeren die hun opleiding niet hebben afgemaakt vinden bij Wijka een luisterend oor. ‘Wanneer mensen geen diploma hebben, maar wel gemotiveerd zijn om hun eigen levenservaring mee te nemen naar de werkvloer, verdienen ze een kans om te onderzoeken of de doelgroep bij hen zou kunnen passen. Twee keer per jaar hebben we een vacature voor een BBL-opleiding, daar kunnen ze dan met een betere motivatie op reageren.’

Een open gesprek

In de meeste sollicitatiegesprekken vertellen kandidaten liever niet teveel over hun twijfels of kwetsbaarheden. Maar openheid van kandidaten tijdens de gesprekken is voor Wijka belangrijk om in te schatten wat zij op dat moment nodig hebben. Doordat ze naast haar functie als recruiter een eigen coachpraktijk heeft, benoemt ze dingen die in andere sollicitatiegesprekken onbesproken blijven. ‘Ik heb regelmatig huilende mensen tegenover me zitten. Als ik zie dat iets mensen raakt en dat ze hun gevoel proberen weg te drukken, dan benoem ik dat.’

Soms is dan de conclusie dat het te vroeg is voor een bepaalde baan. Ook dan probeert Wijka de kandidaat iets positiefs mee te geven waar diegene mee verder kan. Door niet te oordelen en altijd te kijken naar de kwaliteiten die iemand heeft, ontstaat er een open en respectvol gesprek waarin alle mogelijkheden besproken kunnen worden.

Sollicitatietip

Tot slot heeft Wijka nog een tip voor sollicitanten: ‘Kijk goed naar je kwaliteiten en competenties. Die kunnen overbrengen is al een hele goede eerste stap.  Mensen zijn vaak bescheiden en vinden het lastig om hun competenties te benoemen. Je moet een beetje zelfkennis hebben om te kunnen solliciteren. Weet ook wat je nog moet leren. Dat is uiteindelijk belangrijker dan de juiste diploma’s.’

Vier het jubileum met ons mee!

2021 is voor ons een bijzonder jaar, wij vieren ons 20-jarig jubileum. In deze twintig jaar hebben we de arbeidsmarkt zien veranderen, groei en krimp meegemaakt, teams zien bouwen en werknemers zien groeien in hun loopbaan.

Ons werk blijft inspireren en wij zetten ons elke dag in voor de ontwikkeling van mensen en organisaties, daarom zijn we dankbaar dat we juist in deze uitdagende tijd zoveel worden gevonden.

Wie jarig is trakteert

We hebben goed nagedacht waar we in deze tijd iemand blij mee kunnen maken. Daarom kiezen we niet voor een cadeau waar je éénmalig plezier van hebt, maar voor een actie waarmee we aan een duurzame verandering werken.

Wij staan klaar voor iedereen die zichzelf wil ontwikkelen, opnieuw wil uitvinden, vragen stelt en twijfels heeft. Op 6 april 2021 vieren wij onze verjaardag en daarom verloten wij vier keer een traject van Cvites. Je mag zelf kiezen waar je gebruik van wil maken: wandelcoaching, talentenanalyse, studie-beroepskeuzetraject of een eigen ingebracht verzoek. Daarnaast ontvangen alle inzendingen een gratis waaier met loopbaantips thuisgestuurd.

Dus ben jij toe aan verfrissende wandelcoaching of heb jij een medewerker of relatie die zich verder wil ontwikkelen met een talentenanalyse? Gun jij jouw studiegenoot, vriend of sportmaatje een boost in zijn loopbaan met een studie-beroepskeuzetraject of heb jij een andere behoefte? Laat het weten en doe mee!

Maak kans op deze gratis jubileumactie:

Een traject naar keuze met een loopbaancoach van Cvites

Alle inzendingen krijgen gratis een waaier met loopbaantips thuisgestuurd!

Maaike Brasser

“Hoe streng ben jij?”

Een ongewone vraag om te stellen en ongewoon om over na te denken. We meten onze eigenwaarde vaak aan de hand van de prestaties die we leveren. In coaching kijken we niet alleen naar de prestaties die je levert of de doelen die je nog wilt behalen, maar ook naar hoe je naar het beeld van jezelf kijkt. Hoe streng jij bent kan namelijk best bepalend zijn in de ‘run naar het succes’.

Iedereen heeft een lijst van eisen die men aan zichzelf stelt, laten we daarmee beginnen. Het ontstaat in de opvoeding, je kijkt het af van belangrijke sleutelfiguren en gaandeweg leer je ‘hoe het heurt’. Vaak ben je je totaal niet bewust van het interne eisenlijstje dat ontstaan is en daarom ook niet bewust van wanneer het je belemmert in je functioneren.

Ik heb in mijn werk als loopbaancoach veel eisenlijstjes mogen inzien van mensen in een coachingstraject. Soms zijn het grote ‘opdrachten’ en soms lijken het futiliteiten die toch belangrijk zijn. Ik noem een aantal voorbeelden; misschien herken jij ze ook?

Niks mis mee toch? Ik denk dat we dit allemaal in meer of mindere mate herkennen. We hebben vaak een beeld gevormd van wie we willen zijn en hoe we ons moeten gedragen om ‘goed, leuk, of geslaagd’ te zijn. Als we dit allemaal herkennen waarom dan toch hier op focussen in een coachingstraject?

Omdat het leven niet zo maakbaar blijkt te zijn als dat eisenpakket je doet geloven. Het leven overkomt je. Door de komst van een nieuwe directie verandert jouw dagelijks werk zodanig dat het niet meer bij jouw waarden past. Door ouderdom worden ouders afhankelijker van hulp bij boodschappen en andere zorg. Door ziekte heb je niet meer de energie van eerder. Door verlies moet je iemand missen die belangrijk voor je was.

Ja, in een ideale wereld is het eisenlijstje een leuke ‘checklist’ waar je voldoening uit haalt bij het afvinken. Maar omdat het leven onvoorspelbaar is en eigenlijk niet te regisseren valt, kan het eisenlijstje ineens een opgave worden. Je voldoet niet meer aan jouw eigen eisen en in plaats van dat je met mildheid naar jezelf en je omstandigheden kijkt, probeer je nog beter je best te doen: “Ik moet sterk zijn, ik moet volhouden”.

Tijdens coachingsgesprekken zie ik dat mensen vooral controle op de omgeving proberen te krijgen, om toch aan alle eisen te kunnen voldoen. “Als mijn leidinggevende nu zus of zo zou doen. Als het me lukt om te zorgen dat… Als zij nu ook haar deel oppakt… Als ik opvang heb geregeld voor… Dan kom ik aan mezelf toe en tot rust”. Sommige mensen weten dit ‘als, dan’ denken uit te rekken tot het pensioen. “Als ik met pensioen ga, dan…”

De omgeving controleren kost echter veel energie en geeft frustraties. Dan vraag ik: “hoe streng ben jij?” Maak eens een lijst. Welke eisen zitten je op de nek, waar wil je zo graag aan voldoen en wat moet er gebeuren voordat je tot rust kunt komen? Selecteer eens welke eisen door een ander aan jou zijn opgelegd en welke eisen jij jezelf hebt gesteld.

Het is vaak deze ongezonde interne dialoog die ik zie resulteren in een burn-out. Bij een burn-out krijgen werknemers het advies rust te nemen en thuis te herstellen. Maar de rust en het herstel komt meestal niet vanzelf. Men voldoet niet meer aan de eisen die men aan zichzelf heeft gesteld om ‘goed, leuk, of geslaagd te zijn’, waarop mensen met een burn-out zichzelf veroordelen als ze thuis komen te zitten: “Ik mag mijn collega’s niet in de steek laten. Ik moet me niet aanstellen. Ik moet ontspannen. Ik mag niet ziek zijn”.

Wat ik probeer in een coachingstraject is om je bewust te maken van dit eisenpakket: waar komt het vandaan en wat is er van waar? Soms vinden mensen het een heel normaal eisenpakket en zijn ze verrast als ik er vraagtekens bij plaats.

Om er achter te komen of je realistische eisen aan jezelf stelt zou je jezelf het volgende kunnen afvragen: stel ik deze eisen ook aan mijn beste vriend? Is dit een eisenpakket dat ik ook mijn kinderen wil meegeven? Voelt dat goed of wordt het nu toch een beetje benauwend?

Dan is het tijd om aan een nieuwe lijst te werken. Eén die ik niet voorschrijf of adviseer, maar eentje die de coachee zelf maakt. Een eisenlijst die rekening houdt met het onvoorspelbare leven omdat de nuance vaak zoveel meer lucht geeft: ‘Ik wil het huis schoon houden en soms heb ik het te druk. Ik wil klaarstaan voor mijn collega’s en daardoor ben ik soms later met mijn andere taken. Ik wil graag voor anderen zorgen, en ik mag ook zelf om hulp vragen. Ik mag kwetsbaar zijn en emoties delen. Ik wil een leuke partner zijn en dat lukt niet altijd. Ik ben een betrokken ouder en ik maak ook fouten’.

Ik weet ook dat het maken van een nieuwe lijst niet in één keer tegenwicht kan bieden aan de ‘oude lijst’ die al jaren de dienst uitmaakt. Maar het begint bij bewust worden van de interne dialoog en vraagtekens zetten bij de dingen die zo vanzelfsprekend lijken. Oude eisen uitdagen en toetsen op haalbaarheid met iemand die je vertrouwt. Daarna vasthouden aan jouw nieuwe ‘regels’ en er voor kiezen om uit te rusten als je te moe bent om de ramen te lappen na een volle werkweek. En dan op een dag door je vieze ruiten kijken naar hoeveel moois er te zien is wanneer je begint met het stellen van realistische eisen.

Onze opdrachtgevers willen investeren in werkgeluk. Ik wil ze laten zien dat in een organisatie de werkbeleving van collega tot collega kan verschillen, door het eisenpakket dat ze zichzelf opleggen en de interne dialoog die daaruit voortvloeit. Eén collega gaat bijvoorbeeld fluitend naar het werk (interne dialoog: Ik mag fouten maken. Als het niet lukt, vraag ik om hulp) En de andere collega met dezelfde taken loopt volledig stuk (interne dialoog: ik mag geen fouten maken. Als het niet lukt, sta ik er helemaal alleen voor). Dat kost zoveel meer energie.

‘Hoe streng ben jij’ is een oefening die voort komt uit ACT (Acceptance and Commitment Therapy). Een coachmethode waar ik veel mee werk, onder andere gebaseerd op mindfulness en positieve psychologie. Met deze methode werken we aan mentale veerkracht om te leren omgaan met uitdagingen en tegenslagen, in plaats van er tegen te vechten.

De uitspraak van Franciscus van Assisi (1181-1226) omvat veel van het gedachtengoed van ACT:

“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.”

ACT is een wijze van benaderen, anders leren kijken, oefenen en uitproberen. Je leert leven naar jouw eigen waarden en leert omgaan met emoties in plaats van ze proberen te veranderen. Dit is één van de vele oefeningen uit onze aanpak. Wil je meer weten? Laat je eens verrassen wat wij voor jou persoonlijk of voor jouw organisatie kunnen betekenen!

door Maaike Brasser

Als loopbaancoach coach ik mensen bij het vinden van hun ultieme droombaan of de vervolgstap in de loopbaan waarmee het werkgeluk gevonden moet worden. Het zijn soms de communicatieve types die het liefst met de ratio de volgende carrièrestap willen zetten. Als ik begin over gevoel en emotie en hoe dit ‘werkt’ of ‘tegenwerkt’ bij die zoektocht is er vaak wat weerstand. Ik krijg dan reacties zoals: “Maar ik kan toch een assessment krijgen die laat zien wat het beste bij mij past?” Of “Ik dacht dat het vooral over werk ging, maar nu gaat het ineens over mij.”

Soms lijkt het alsof gevoel of emotie vergeten bronnen zijn waar we liever niet naar kijken. Ik snap het wel, soms lijken die emoties ook in de weg te zitten van de doelen die we willen bereiken. Vermoeidheid zit in de weg omdat er een deadline te behalen is. Of je voelt soms wel dat je iets niet wilt, maar iedereen rekent nu eenmaal op jou. De ratio is vaak sterk en vasthoudend waardoor je jezelf oplegt door te zetten, nog even door te bijten, oplossingen te bedenken om toch te bereiken wat je wilt, in plaats van te voelen wat er is.

Begrijp me niet verkeerd, ik pleit niet voor opgeven of niet meer je best ergens voor doen. Ik ben voor hard werken, resultaten boeken en doelen bereiken, maar we vergeten wel eens dat we naast hard werken, ook hard zouden kunnen relaxen.

Ik denk namelijk dat je op de lange termijn verder komt, meer kan bereiken en gezonder kunt functioneren, als je naast je inspannen ook leert te ontspannen. En daar hoort voelen bij om te weten wat voor jou werkt en de baan te vinden die bij jou past!

Ratio versus Gevoel

Nu leven we natuurlijk in een wereld die houdt van ratio. Alles wat meetbaar, zichtbaar en te beheersen of te controleren is, is prettig. Het geeft zekerheid en houvast. Daarom is dat assessment vaak zo aanlokkelijk bij het zoeken naar die droombaan. Het geeft direct externe meetbare input dat vertelt wat er bij je past en jou hopelijk ook behoedt voor die gevreesde ‘misstap’ op de ladder naar succes. Hoewel het assessment zinvol kan zijn, belicht het eigenlijk maar een deel van de factoren die belangrijk zijn bij loopbaankeuzes.

Het eigen gevoel of de emotie lijkt daarentegen verre van meetbaar of te beheersen en het lichaam geeft signalen af die we niet altijd verstaan.

We hebben bepaalde denkbeelden en kaders meegekregen hoe we naar onszelf, onze emoties en het lichaam kijken. Die krijg je mee in je opvoeding, in de media, in opleiding en verdere vorming uit jouw omgeving. Soms zijn het expliciete raadgevingen die je meekrijgt: ‘Nait soezen moar deurbroezen’, is een hele bekende hier in het Noorden. Soms zijn het belangrijke voorbeeldfiguren waarvan je leert vooral ‘door te zetten, schouders er onder, niet voelen maar doen!’ Maar waar komt dat ongemak met ons voelen vandaan?

Griekse filosofie en onze samenleving

Ik vond het interessant om van mijn zwager en (bijna) historicus te horen over de Grieken en de dialogen van Plato. Hieruit blijkt dat Plato sterke nadruk op de scheiding tussen lichaam en ziel legde. Het streven naar ‘zuiverheid’ (persoonlijke ontwikkeling) werd bereikt door een zo groot mogelijke onthechting van het lichaam. De ziel functioneert het beste wanneer ze niet gestoord wordt door de invloeden afkomstig van het lichaam. Daarom moest je je bij het denken zo min mogelijk laten storen door het lichaam.

En dat lijken we nog steeds te doen toch? We voelen minder en denken vooral. Vermoeidheid,  verminderde focus en concentratie, hartkloppingen en hoofdpijn zijn veelvoorkomend. En deze signalen worden met enige regelmaat genegeerd op weg naar die gewenste carrière stap.

Zorgen voor in- en ontspanning

We weten vaak precies wat er van ons wordt verwacht en willen daar ten aller tijde aan voldoen. Als ik vraag “Hoe zorg je voor jezelf”, lijkt het soms of ik een andere taal spreek. Zorgen voor jezelf is iets vreemds. We verlangen wel veel van onszelf, maar weten vaak niet hoe je daarnaast weer kunt opladen.

Sporters zijn daar beter in. Zij leren dat de juiste balans tussen inspanning en ontspanning essentieel is om te kunnen (blijven) presteren. Ze kennen de risico’s van een passie hebben en daarvoor willen gaan, maar ook de kans op overtraining en de risico’s die daarbij horen. Om een topprestatie te leveren, leren zij naast goed trainen ook hoe ze voor zichzelf moeten zorgen om te kunnen ontspannen. Zoals Joop Zoetemelk zei: “De Tour de France win je in bed.”

Ik denk dat mensen soms niet meer weten wat past, welke carrièrestap ze willen zetten omdat ze teveel op hun ratio vertrouwen. Terwijl plezier vinden in werk juist gaat over gevoel. Jouw gevoel vertelt namelijk hoe jij denkt over een bepaalde taak, of je met een zwaar gevoel opnieuw voor de klas staat, of je met hoofdpijn begint aan die lijst met cijfers. Of je juist geniet van een opdracht en de tijd om je heen vergeet. Dat sprongetje van plezier dat je had willen maken toen je kon werken aan dat ene project.

Komt er daarom zoveel burn-out voor onder werkenden? Leren we onvoldoende naast het leveren van een inspanning ook nog te ontspannen? Of naast presteren te zorgen voor onze eigen behoeften? Naast luisteren naar de ratio ook te luisteren naar ons gevoel?

Plato zei: “Wie zichzelf wil kennen moet in de spiegel van een andere ziel kijken.” Dat vind ik mooi. We hebben elkaar nodig om onszelf te kennen. En misschien heb je ook elkaar nodig om te ontdekken wat er echt bij jou past.

Wij volgen primair de adviezen van de Nederlandse overheid (en het RIVM) en eventueel extra wensen vanuit jouw organisatie. Uiteraard respecteren we de standpunten van opdrachtgevers, deelnemers en iedere Cvites medewerker.

Onze coaches hebben veelvuldig persoonlijk contact met hun cliënten in de vorm van coaching gesprekken. Wij nemen onze verantwoordelijkheid en passen onze dienstverlening zoveel mogelijk aan, om zo besmettingsgevaar te beperken, d.w.z. we houden minimaal 1,5 meter afstand, we maken de ruimtes na ieder gebruik schoon en we wassen/ontsmetten onze handen regelmatig.
Daarnaast kunnen de coaching gesprekken die wij normaliter op één van onze kantoren voeren, nu zoveel mogelijk telefonisch uitgevoerd worden door middel van beeldbellen of via ons ePortfolio. Dat betekent dat onze cliënten niet naar ons kantoor hoeven te komen. We gaan daarover altijd in overleg met de cliënt.

Ook onze teamtrainingen gaan in aangepaste vorm door. Zo vinden er regelmatig teamtrainingen online plaats. Bij teamtrainingen die bij ons op locatie plaatsvinden geldt een maximale groepsgrootte van 7 personen. En ook hier nemen we bovengenoemde maatregelen in acht. Uiteraard respecteren we ieders keuzes!

Heb je vragen of wil je over bovenstaande overleggen dan kun je bellen met één van onze coaches. Hun mobiele nummers en e-mailadressen vind je op deze website. Of stuur een mailtje naar: info@cvites.nl

Met vriendelijke groet,

Team Cvites

Veronique Reimer

“Mam, daar ben je echt te oud voor!” Daar waren mijn kinderen van 21, 18 en 13 het unaniem over eens, toen ik in mei 2017 aan gaf dat ik wilde stoppen met mijn baan in het onderwijs en dat ik wilde kiezen voor een heel ànder beroep. En ja, ìk ben ook degene die altijd tegen mijn kinderen zegt “als je wilt studeren, moet je het nù doen, later komt het er niet meer van”. En toch…… het bleef kriebelen, ik was 50 geworden en op één of andere manier is dat toch een mijlpaal. Ik dacht: als ik dan toch nog wil studeren, moet ik het nù doen.

Ik ging in gesprek met mijn schoolbestuur…….wat is er mogelijk? Kan ik met wederzijds goedvinden ontslagen worden? Krijg ik dan een transitievergoeding? Tot die tijd had ik me nooit in dit soort dingen verdiept. Gelukkig kreeg ik van mijn schoolbestuur alle medewerking en goede adviezen. Eén van die adviezen was: ga eens praten met een loopbaancoach van Cvites. Dat heb ik gedaan en we kwamen er al gauw achter dat we fase 1 “wie ben ik? Wat kan ik? Wat zoek ik?” over konden slaan.

Ik wist nl. wel wàt ik wilde studeren………uitvaartbegeleider was een beroep dat al jaren in mijn achterhoofd zat. En wat bèn ik blij dat ik de knoop doorgehakt heb. Het was geen makkelijke beslissing, ik gaf wèl een vaste baan op, maar wat hèb ik het afgelopen schooljaar genoten van weer studeren, van nieuwe dingen leren, van het contact met mijn medestudenten. Ik ging de opleiding doen bij Meander uitvaartopleidingen in Zwolle, een heel brede opleiding waarbij je ook drie keer stage loopt. De eerste keer in een mortuarium (letterlijk doodeng als je nog nooit met overledenen gewerkt hebt) , daarna in een crematorium en tenslotte liep ik 4 weken met een uitvaartbegeleider mee die zijn eigen uitvaartonderneming heeft. Echt héél wat anders dan werken in het onderwijs!      

En toch…….. ik herinner me een middag waarop ik met de familie van een overledene aan tafel zat tijdens de derde stageweek. Aan mij was gevraagd of ik het In Memoriam wilde schrijven, het levensverhaal van de 87-jarige vader, schoonvader en opa. In een kring rondom mij heen zaten twee zonen, een dochter, een schoonzoon, een schoondochter en een kleindochter. Iedereen wilde tegelijk vertellen over hun dierbare, ik had even een flash-back-ervaring: o ja, zo ging het ook wel eens in de klas! Hoezo is dit werk totáál anders? Qua inhoud is het anders, maar iets betekenen voor je medemens, dat doe je als juf en dat doe je zeker ook als uitvaartbegeleider. En dat is toch wat ik het liefste wil.

Inmiddels heb ik de opleiding met goed gevolg afgesloten. Het heeft de laatste weken heel wat bloed, zweet en tranen gekost……. Eindscriptie, eindpresentatie, kennistoets en een stelling formuleren en verdedigen, help, al deze dingen deed ik 30 jaar geleden voor het laatst! En tòen maakte ik mijn eindscriptie op de typemachine, ik had er gelukkig eentje mèt een correctielint! “Met wàt voor lint?” reageerden mijn kinderen. “Nooit van gehoord!” En zo had ìk er nog nooit van gehoord dat de computer de inhoudsopgave voor je maakt, een eyeopener dat dat kon! Ook grappig: mijn jongste zei “mam, als je straks een baan hebt, heb je wel méér geheugen nodig”. Ik reageerde met “nee hoor, een mens gebruikt maar een bepaald percentage van zijn geheugen, je hebt veel méér geheugencellen dan je gebruikt.” Hilariteit alom, hij bedoelde natúúrlijk het geheugen van de telefoon!

Intussen was ik ook al diverse keren bij mijn loopbaancoach van Cvites geweest en had ik met haar een cv opgesteld, sollicitatiebrieven geschreven, sollicitatiegesprekken geoefend en ik had workshops gevolgd over “solliciteren via sociale media” en “hoe werkt Facebook en hoe werkt LinkedIn?” Er ging echt een wereld voor mij open, de handgeschreven brief uit de tachtiger jaren bleek niet meer te bestaan en ik kwam er achter dat je in de uitvaartbranche vooral moet netwerken om een baan te krijgen.

En zo kwam ik worstelend, genietend en ongelooflijk veel lerend door het afgelopen schooljaar heen, ik slaagde met  goede cijfers en ik sta nu voor een nieuwe uitdaging: op zoek naar een baan in de uitvaartzorg! Het liefst parttime, zodat ik daarnaast levensverhalen kan blijven schrijven, dat zou geweldig zijn! Eén ding heb ik er zeker van geleerd: je bent nooit te oud om een nieuwe uitdaging aan te gaan, nooit te oud om te leren! Een nieuw motto om aan mijn kinderen mee te geven!

Veronique Reimer ,  uitvaartbegeleider, ceremoniespreker en ritueel begeleider
06-22301264
v.reimer@ziggo.nl

In de week van 17 tot en met 22 september 2018 openen loopbaanprofessionals en jobcoaches hun deuren voor alle belangstellenden met een loopbaanvraag. Een initiatief van Noloc waarbij werkenden, werkzoekenden én werkgevers in de gelegenheid worden gesteld om gratis en vrijblijvend advies in te winnen. Wij willen hiermee aandacht geven aan het belang van LevenLangOntwikkelen én alle vormen van (persoonlijke) begeleiding van mensen en organisaties op de arbeidsmarkt.

Wat kan je verwachten van Week van de Loopbaan
– Een week lang gratis loopbaanadvies
– Voor iedereen toegankelijk
– Ruimte en aandacht voor de loopbaanontwikkeling van jouw medewerker
– Bij meer dan 300 bureaus in Nederland, dus ook bij jou in de buurt
– Direct contact met erkende professionals op loopbaangebied

Vragen waarmee je terecht kan bij de loopbaancoach:

• waar krijg ik energie van op mijn werk?
• hoe kan ik mezelf blijven ontwikkelen?
• stel dat mijn baan wegvalt, wat wil/kan ik dan?
• waar liggen mijn talenten en mogelijkheden?

Wacht niet te lang met aanmelden via https://www.noloc.nl/wvl of stuur een berichtje rechtstreeks naar info@cvites.nl!

Marten van der Molen

Jonge talenten zijn veelal ambitieus en uitstekend opgeleid. Ze denken kritisch mee, gaan vaak goed om met veranderingen en zijn digitaal slimmer dan de generaties voor hen. Ook leggen ze de lat hoog waar het gaat om hun prestaties en bijdrage aan de organisatie waarvoor zij werken.

Je bent deze blog gaan lezen. Daarmee ga ik er voor het gemak van uit dat je de toegevoegde waarde van deze jongeren voor jouw organisatie inziet en dat je wellicht graag jonge talenten wilt verleiden bij jou te gaan werken en te blijven werken.

Echter, met het aantrekken van de economie wordt het lastiger talentvolle jongeren te vinden en vast te houden. Hoe word (of blijf) je nu een aantrekkelijke werkgever voor jong talent?

Cvites kan je hierbij helpen. Om een beeld te schetsen van onze aanpak, wil ik de volgende anekdote met je delen. Het betreft een commercieel bedrijf met een hoog verloop onder jonge accountmanagers. Ze hebben veel moeite met het werven van goede vervangers. Het bedrijf ziet in dat een andere aanpak noodzakelijk is om (weer) aantrekkelijk te worden voor jonge talenten.

We zijn begonnen met een inventarisatie van hoe men omgaat met jong talent. Dit vanuit de overtuiging dat de basis voor je huidige talenten op orde moet zijn, alvorens je je gaat  focussen op het binnenhalen van nieuwe talenten. Dan ben je immers aan het dweilen met de kraan open. Hoewel er in de vacatureteksten van het bedrijf werd gesproken over uitgebreide ontwikkelmogelijkheden, bleek in de praktijk dat de jongeren alleen ruimte kregen om zich te ontwikkelen via standaard trainingen. Trainingen die de oudere medewerkers – in de afgelopen decennia – ook allemaal hadden gevolgd. Niet omdat deze training nu zo mooi aansloot op de specifieke behoeften, maar omdat dit nu eenmaal ‘gebruikelijk’ was in deze sector. De jongeren vonden deze training verspilling van tijd en geld en bij doorvragen bleek dat de training inhoudelijk niet eens goed aansloot op de specifieke dienstverlening van deze organisatie.

In overleg met de opdrachtgever zijn we gestart met het bieden van ontwikkeling op maat. Jonge talenten willen zelf namelijk graag meedenken over hun eigen ontwikkeling. Wat mij betreft een volkomen logisch uitgangspunt, want: ‘Wie weet nu beter dan jijzelf, wat past bij je eigen ontwikkeling?’ In een programma betrokken we negen jonge talenten bij de invulling van hun eigen ontwikkelbehoeften.  De  gezamenlijke sessies werden gecombineerd met individuele coaching. Resultaat: bruikbare inzichten in ieders persoonlijke drijfveren. Vervolgens werd met iedere deelnemer gezocht naar wat hij of zij nu echt graag wilde gaan doen (bij voorkeur binnen de organisatie, maar dit was niet noodzakelijk). Gedurende het traject namen de deelnemers steeds meer regie op hun eigen ontwikkeling. Ze gingen seminars bezoeken, trainingen volgen (ook bij andere opleidingsinstanties) en kwamen met innovatieve ideeën voor de organisatie. Iedere keer dat we met deze groep bij elkaar kwamen, voelde je het enthousiasme over de ontwikkelmogelijkheden; maar ook de betrokkenheid bij de eigen organisatie groeien.

Heeft het bedrijf, met behulp van dit programma, alle jonge talenten kunnen behouden? Nee; twee deelnemers vertrokken. De eerste vertrok op basis van het inzicht dat hij aan het begin van het traject gekregen had. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij zijn talenten beter zou kunnen benutten in een hele andere sector. De andere deelnemer heeft de organisatie aan het einde van het traject verlaten om haar droom te realiseren om een eigen bedrijf te starten. Is het vertrek van jonge talenten nu een probleem? Nee; ik ben ervan overtuigd dat het zowel voor de individuele medewerkers als voor de organisatie beter is als mensen gaan doen waar ze gelukkig van worden. Met werk waarin ze hun kwaliteiten optimaal kunnen benutten. Het biedt bovendien een uitgelezen kans om weer nieuwe mensen aan te nemen die beter passen bij de organisatie. Heel mooi was dat de directeur dit ook inzag en beide medewerkers op een coöperatieve wijze heeft ondersteund bij hun vertrek.

De ontwikkelmogelijkheden die deze organisatie tegenwoordig biedt, het enthousiasme en betrokkenheid onder de jonge talenten die er werken en ook het ambassadeurschap van de vertrokken medewerkers, dragen er toe bij dat dit bedrijf veel aantrekkelijker is geworden voor jonge talenten. Het grote aantal open sollicitaties dat ze tegenwoordig ontvangt van diverse jonge talenten is inmiddels meer dan voldoende om nieuwe vacatures snel te kunnen vervullen met gemotiveerde kandidaten.

Wil je meer over weten over onze aanpak, of over de overige interventies die wij inzetten om organisaties aantrekkelijker te maken voor jong talent, laat je dan informeren over onze 5 stappen methodiek of neem contact met ons op via: info@cvites.nl

Door Wilma Verbeek en Geert Hoving

Cvites groeit. Nog niet in omvang, maar wel in hoe wij onszelf laten zien en in hoe wij ons durven te profileren. De afgelopen twee jaar is Cvites een nieuwe weg ingeslagen. Het oude re-integratiebureau is getransformeerd naar een bureau dat is gespecialiseerd in de duurzame inzetbaarheid van medewerkers. Vanbinnen voelen wij dat al lang, maar dat aan de buitenwereld laten zien is een ander verhaal.

Netwerken is het sleutelwoord voor sollicitanten, maar dat geldt ook voor organisaties in de zakelijke dienstverlening. Wij moeten onszelf steeds weer ‘in de etalage’ zetten om te laten zien wat we doen en vooral wat we kunnen betekenen voor een ander. En dat zonder als too much over te komen. We zijn tenslotte Noorderlingen: ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg..’

Heel eerlijk, we blijven het een beetje eng vinden om onszelf een podium te geven. Maar we beseffen ook heel goed dat het nodig is. Want als wij het niet doen, wie vertelt een ander dan dat we goed kunnen coachen op het gebied van loopbaan of een organisatie kunnen ondersteunen bij duurzame inzetbaarheid van de medewerkers?

De vorm die wij daarvoor hebben gevonden, is uitleggen waarom we doen wat we doen. Het antwoord op de ‘waarom-vraag’ is eigenlijk de basis van alles. Simon Sinek’s Golden Circle gebruiken wij dagelijks in onze gesprekken.

Waarom vinden wij de medewerker zo belangrijk? Waarom gaan wij in gesprek met organisaties om te horen hoe bevlogen de medewerker zijn werk doet? Dit zijn ook vragen die wij aan onze cliënten stellen: waarom doe jij de dingen die je doet? Waar krijg je energie van?

Om in gesprek te komen moeten wij onszelf eerst in de schijnwerper zetten, kunnen vertellen waarom Cvites een betrouwbare zakenpartner is. Het is nog prettiger als een ander dat (ook) doet. We zien zowel onze cliënten als onze relaties als ambassadeur voor Cvites. Hiervoor is het opbouwen van een lange en duurzame relatie noodzakelijk. Door eerst veel te brengen, kun je later mogelijk ook ‘halen’.

We hebben net een nieuwe website (www.cvites.nl) en zijn erg trots op het resultaat! Frisse foto’s en vooral een storytelling die bij ons past. Daarnaast hebben we ons logo en de huisstijl aangepast. De punt op de i is een hart geworden, het staat ook voor de  C en de  V van Cvites en je kunt er ook een hart of een vlammetje in zien: Cvites zoekt naar dat vlammetje en het hart staat voor passie voor je werk. Het nieuwe lettertype (lato) suggereert beweging, omdat Cvites mensen in beweging brengt.  Met hulp van onze tijdelijke communicatieadviseur Sanne en de technische ondersteuning van Idee101 geeft de site goed weer waarom we ons werk zo leuk vinden, waarom we de medewerker centraal stellen en ook hoe én wat we doen.

Naast ons ‘gewone’ werk ontwikkelen wij ons ook op het gebied van social media en zijn we begonnen met bloggen. We willen blijven groeien, dus jouw feedback is van harte welkom. We zijn erg benieuwd of het je is opgevallen dat we gegroeid zijn in onze profilering.
Laat je het ons weten?