Als ik bij Geert ben geweest, mijn eerste kennismaking met Cvites, ben ik het meest geschokt door die ene vraag die hij me heeft gesteld: ”wie is er voor jou?” Ik bedenk me, terwijl ik naar huis rijd, dat er eigenlijk al heel lang niemand echt voor mij is. Of voor mij heeft gezorgd. Hij is de eerste in lange tijd, door alleen al die vraag te stellen.

Het zijn van die kleine opmerkingen die mijn leven daarna in een stroomversnelling hebben gebracht; een omwenteling die zijn weerga niet kent. Het maakte me duidelijk hoelang ik alles al in mijn eentje deed, zowel persoonlijk als werk gerelateerd.
Halverwege mijn omwenteling werd me steeds duidelijker hoe ongezond dat voor me is geweest en dat het ontzettend fijn is om een vangnet te hebben van vrienden en familie die je weer overeind helpen, als je dat zelf even niet kunt. Zij zijn als een matras dat je vermoeide lijf opvangt en je weer omhoog laat veren; een constante cyclus van vallen, opstaan, en opnieuw beginnen.
In 1 van de gesprekken over mijn professionele kronkelweg, vroeg Geert me een lijstje te maken van mijn netwerk. Wie kan iets voor je betekenen, als je bijvoorbeeld een baan zoekt? Ik had geen idee. Netwerk? Mijn idee van een ‘netwerk’ was om als ondernemer ergens op een borrel te praten over je eigen onderneming. Dus een netwerk? Die heb ik niet, dacht ik.
Geert stuurde me een Excelsheet waarin ik mensen moest invullen die toch onder de noemer netwerk zouden vallen. Weer een eyeopener.
Ik ontdekte dat netwerk betekent: alle mensen die je kent en die weer andere mensen kennen. Vrienden, familie, (oud)collega’s, (oud)studiegenoten, mijn hardloopgroep, buren, kennissen, de mensen die ik dagelijks ontmoet bij het uitlaten van de hond.
“Heb je een rotdag?” “Kom bij ons eten.”
“Heb je ’t even moeilijk?” “Kom we gaan wat drinken op het terras (en heel veel lachen om onze capriolen).”
“Ga je mee, wandelen vanavond?” Daardoor bleef ik steeds buiten en in beweging.
“Ik heb nog rozen voor je, die geven mooie bloemen waar je van kunt genieten. Ik heb ze zelf opgekweekt.” Zoiets kleins dat je een glimpje vreugde kan geven, van de schoonmoeder van mijn dochter.
“Zoek je een advocaat?” “Ik ken iemand.” Zonder deze advocaat had ik niet gestaan waar ik nu sta: op gelijke voet met mijn ex-partner.
“Zoek je een psycholoog?” “Ik ken iemand, noem mijn naam maar en dan ben je zo aan de beurt.” Dat klopte en deze therapeut was de beste die me kon overkomen. Bewustwording leidt tot verandering.
“Zoek je een huis?” “Ik zoek met je mee.” Zo heb ik een 20 paar ogen en oren die met me meezoeken.
“Heb je een tijdelijke woonplek nodig?” “Ik heb een huisje in de tuin, er is altijd plek voor je.” “Ik heb altijd een campertje voor je bij ons in de achtertuin.” “Je mag gerust een tijdje bij mij wonen hoor.”
“Heb je tijdelijk werk nodig, zodat je bezig blijft?” “Ik heb iemand jouw naam doorgegeven”.
“Als je gaat solliciteren, stuur je brief naar mij, ik lees met je mee.”
“Zoek je een nieuwe baan?” “Is dit iets voor jouw hardloopvriendin?”, appt de buurman van mijn vriendin.
“Heb je een binnenkomer nodig?” “Ik ken iemand die daar werkt, misschien kun je die bellen, mijn naam noemen?”
“Ben je op zoek naar een auto?” “Ik heb toevallig een betrouwbare die je voor weinig van me mag overnemen.”
“Heb je hulp nodig met het uitrekenen van je inkomsten en uitgaven?” “Mijn man is goed in Excel, die helpt je wel.”

Iedere keer als ik weer uitgeput van alle omwentelingen op die matras lag, hielp mijn netwerk me overeind: hup! Jij bent er altijd voor ons geweest, nu is het jouw beurt. Neem onze hulp aan, ga door, blijf overeind, geef niet op! Dat is dus wat een netwerk voor je doet.
Nu ik daarop durf terug te vallen, wil ik helemaal niets meer alleen doen. Het is heerlijk om zo samen door het leven te gaan. Daar waar je hulp nodig hebt, kun je het gewoon vragen en staan mensen voor je klaar. In plaats van in mijn eentje voort te ploeteren, is mijn leven verrijkt door de warme banden die er allang waren, maar die ik nu ik nu pas echt voel.

Dus Geert van Cvites: je hebt gelijk: je kunt niet zonder de kracht van een netwerk. Het is geen digitale lege wereld. Het zijn de mensen om je heen die (een eindje) met je oplopen en voor jou op zoek gaan naar iets wat bij jou past, iets wat je nodig hebt, of iets wat je blij maakt. Het is je vangnet.
Ik wil nooit meer zonder!

Bij Cvites richten we ons dit jaar op het thema ‘Gezond Werken Loont’. Veel bedrijven kampen met personeelstekorten, wat de werkdruk verhoogt en leidt tot een hoog verzuim. Om gezond en met plezier te blijven werken, is het essentieel om als een topsporter te werken. Topsporters weten dat de beste prestaties worden bereikt door een gezonde balans tussen inspanning en ontspanning.

Door de werkdruk vergeten we vaak te pauzeren, terwijl hersteltijd op het werk zo belangrijk is. Dit wordt ook benadrukt in de ‘Leidraad voor hersteltijd op het werk’, een initiatief van de Stichting International Stress Management Association – Nederland (ISMA-NL). Uit diverse onderzoeken blijkt telkens weer hoe belangrijk pauzeren is voor onze gezondheid en productiviteit, maar een gedragsverandering is moeilijk.

Het Pauzebandje is een experiment om je te herinneren aan het belang van pauzeren. Om effectief te blijven werken en je lichaam kleine micropauzes te gunnen, is het goed om elke 40 minuten te micropauzeren. Dit kan betekenen dat je even drinken haalt, uit het raam staart of wat rekt en strekt voordat je verder gaat met je werk. We denken vaak dat hoe langer we doorwerken, hoe meer we gedaan krijgen. Maar wetenschappelijk onderzoek toont aan dat een vermoeid brein juist minder focus heeft en dat korte pauzes de mentale alertheid kunnen herstellen en de productiviteit kunnen verhogen. Door te beginnen met micropauzeren zul je merken dat je uiteindelijk productiever bent, je werkdag minder vermoeid afsluit en met meer energie de volgende dag verder gaat.

Tijdens de vitaliteitsweek krijg je een pauzebandje te leen dat elke 40 minuten een trilsignaal afgeeft. Dit is jouw herinnering om te micropauzeren. Na een week komen we bij je langs op het werk om te horen hoe jouw ervaringen zijn en wat het effect van micropauzeren was op je werkprestaties, gemoedstoestand en spanningsniveau.

Doe mee en ontdek hoe je door micropauzes effectiever en gezonder kunt werken!

Om de impact van micropauzeren te meten, zullen we de “Herstelbehoefteschaal” vragenlijst gebruiken. Voor de start van het Pauze Experiment vragen we je deze korte vragenlijst in te vullen om je herstelbehoefte na het werk te bepalen. Na een week micropauzeren vul je de vragenlijst opnieuw in. Dit helpt om inzicht te krijgen in de effecten van micropauzeren op jouw werkprestaties en herstelbehoefte.

Waar wordt aandacht aan besteed?

• Het belang van micropauzes
• Gezond werken als een topsporter
• Balans tussen inspanning en ontspanning
• Verbeteren van werkprestaties en welzijn

---

Organisator: Cvites
Datum:  Maandag 23 t/m vrijdag 27 September
Tijd: Gedurende de hele werkdag. elke 40 minuten een micropauze
Locatie: Op je werkplek

Voor wie is de activiteit geschikt:
Alle geïnteresseerden 

Deelname:
Geen maximum aantal deelnemers

Investering:
Gratis

Meer informatie of aanmelden kan via een email naar:

info@cvites.nl

Vijf tips voor gezond werken volgens schoolbestuurder Rob Kempers

De christelijke onderwijsstichting Viviani in Emmen voelt weinig van het lerarentekort en het verzuimpercentage ligt met iets meer dan 4% ruim onder het landelijk gemiddelde (6,5% in 2022, DUO). Bestuursvoorzitter Rob Kempers erkent dat er knelpunten in het onderwijssysteem zitten waar ook hij niks aan kan doen, maar heeft ook ontdekt aan welke knoppen hij wél kan draaien om gezond werken in de organisatie te bevorderen. Dat dat succes heeft, bewijzen de cijfers. Hij geeft graag een kijkje in de keuken.

‘Gezond werken betekent voor mij dat alles goed in balans is. Wat die balans is, is voor iedereen verschillend. Heb je een jong gezin, of ouders met dementie die een beroep op je doen? Vanuit goed werkgeverschap vind ik het belangrijk dat we hier oog voor hebben en mensen tegemoet komen bij knelpunten’, legt Rob uit. Dit is niet alleen zijn visie. Het thema goed werkgeverschap staat in het strategisch beleidsplan. Maar Rob is wel de hoofdverantwoordelijke om dit beleid handen en voeten te geven.

Hoe je dat dan doet? Gewoon: met mensen praten, vragen hoe het gaat. Maar als het zo makkelijk was, deed iedereen het wel. Daarom volgen hier vijf tips van schoolbestuurder Rob.

1. Laat je niet gek maken

Opereer vanuit rust, is het eerste advies van Rob: ‘Ik weet zeker dat iedereen binnen onze stichting zijn stinkende best doet voor de leerlingen. Als de inspectie oordeelt dat een school onder de maat presteert, dan is dat maar een keer zo. Ik heb bestuurders gezien die echt hebben zitten hameren op rode balkjes groen maken. Op die manier voer je de druk op mensen enorm op. Mijn basishouding is het vertrouwen dat iedereen zich inzet, daar hoort ook een bepaalde vrijheid bij. Als dat vertrouwen er niet is, kun je beter ophouden.’

Natuurlijk zijn er altijd mensen die toch in paniek schieten, bijvoorbeeld bij een minder goed oordeel van de inspectie. Rob: ‘Ik kan duizend keer zeggen dat we ons niet gek laten maken, dan nog zijn er mensen die er wel degelijk mee zitten. En dat begrijp ik dan natuurlijk ook wel. Soms voer ik dan gesprekken met mensen, of we schakelen een externe coach in. Een objectieve blik van buiten kan soms heel goed zijn.’

2. Waardeer je mensen

‘Ik kom best wel regelmatig op de scholen en dan denk ik: jeetje, hoe hou je dit vol?’ zegt Rob. ‘Dan zit er een juf met echt heel veel kinderen om zich heen, koekjes bakken, een clubje met lego. Zo ontzettend veel prikkels. Ik heb heel veel respect voor mensen die dat kunnen. Maar dat is hun vak, en hun passie.’ Dit wordt gewaardeerd met leuke dingen, zoals een cadeautje op de dag van de leraar, gezellige activiteiten en een jaarlijkse kerstmarkt. Maar ook op een fundamenteler niveau is er waardering en steun.

Bijvoorbeeld als het gaat om agressieve ouders, een veelgehoord probleem in het onderwijs. In sommige gevallen schuift Rob aan, of neemt hij het gesprek over van de leerkracht of schooldirecteur. ‘Dan ga ik er als een soort leeuw voor liggen. Je moet eerst langs mij, en mijn prioriteit ligt bij de medewerker. Want die medewerkers zijn het kapitaal van de stichting, zonder hen halen wij onze resultaten niet.’

3. Houd de bedrijfsarts dichtbij

Bij Viviani houdt de bedrijfsarts spreekuur op het bedrijfsbureau. Medewerkers die voor langere tijd uitgevallen zijn, blijven zo toch aangesloten bij de organisatie. Ook voor preventieve gesprekken is de drempel naar de bedrijfsarts laag; medewerkers worden aangemoedigd om te bespreken waar ze tegenaan lopen.

Daarnaast schuift de bedrijfsarts twee keer per jaar aan bij het directieoverleg. Thema’s die dan aan bod komen zijn bijvoorbeeld op welke verzuimsignalen de directeuren kunnen letten en hoe ze het gesprek aangaan over gezond werken. ‘Het is belangrijk dat je oog hebt voor mensen en niet vergeet te vragen hoe het met ze gaat. Soms schieten directeuren in de regelstand bij verzuim en voor je het weet ben je het gesprek kwijt. Dus dat laten we regelmatig terugkomen’, vertelt Rob.

Dat warme, mensgerichte, noemt Rob typerend voor de stichting. ‘Ik kan geen leidinggevende binnen onze organisatie aanwijzen die dat mensgerichte niet in zich heeft. Het is geen kunstje. Het uitgangspunt is: eerst de mensen, dan de doelstelling. Zonder goede instelling van die mensen ga je die doelstelling zeker niet halen.’

4. Verlaag werkdruk waar je kan (en praat er niet te veel over)

Binnen Viviani hebben scholen de mogelijkheid om een werkdrukonderzoek in te zetten. Binnenkort wordt dit onderzoek breed in de organisatie uitgezet, om inzicht te krijgen in hoeverre het thema speelt. Bij het laatste onderzoek dat op een school werd gedaan, was de score op werkdruk laag. ‘Ik krijg niet veel klachten over werkdruk. Misschien ook omdat ik dat woord zelf nooit in de mond neem’, zegt Rob.

Dat wil niet zeggen dat het bij Viviani niet druk is. ‘Het onderwijssysteem deugt eigenlijk gewoon niet’, geeft Rob toe. ‘Om de zeven à acht weken is het vakantie, daartussen moet er heel hard gewerkt worden. Het is hollen of stilstaan. Maar dat kunnen wij niet veranderen, we moeten accepteren dat we gevangen zitten in het systeem.’

Binnen dat systeem krijgen schooldirecteuren zoveel mogelijk de ruimte om de werkdruk te verlagen. Bijvoorbeeld door af te spreken dat de groepsleerkracht niet meegaat naar gym, zodat er tijd is voor andere taken.

Een ander voorbeeld dat Rob noemt gaat over ziekmeldingen: ‘Van directeuren kregen we het signaal dat ze elke zondagavond gespannen waren of er een ziekmelding kwam. We hadden een invalpool, maar die was altijd leeg. Alle invallers waren ingezet. Nu hebben we iedere school een stukje boven de eigen formatie gegeven. Dit haalt heel veel druk weg bij directeuren. Bijkomend voordeel is dat de invaller zich verbonden voelt aan de school en de leerlingen vaak al kent. Ook als er niemand ziek is, is er genoeg werk te doen. Dit systeem is betaalbaar doordat we eigenrisicodrager zijn geworden. Het kan uit bij een verzuim beneden de 6%.’

5. Communiceer zuiver

Een laatste onmisbaar element voor gezond werken is volgens Rob zuivere communicatie. ‘Ik wil geen gedoe of gekonkel’, zegt hij. ‘Je hebt het niet van mij, maar… Daar kan ik dus helemaal niets mee. Dat kap ik af. Als je via via iets hoort, dan ga je met die persoon rechtstreeks in gesprek. Zo doe ik het zelf en zo verwacht ik het van iedereen. Veiligheid en vertrouwen zijn de speerpunten voor gezond werken.’

Hellen Lensing

Ik gun iedereen dit in zijn/haar carrière; wat is het toch fijn als je een leidinggevende hebt, die je het beste gunt. Iemand die het geen probleem vindt, of die volgende stap nu intern of extern is. Hoe zou de wereld eruitzien als iedereen wordt gestimuleerd om juist dat te gaan doen wat het beste bij diegene past en wanneer je, om dit te kunnen bereiken, de juiste begeleiding kunt krijgen? Ik kom uit een milieu van “wees blij dat je een baan hebt”. Maar nu… als ik anderen hoor over twijfels in hun huidige baan, roep ik: “op naar iets nieuws, deze zoektocht gun ik iedereen!!!” 

Terugkijkend op een zoektocht van zo’n 2 jaar ben ik nu blij verrast met het feit dat ik een nieuwe baan heb gevonden! Een baan die bij mij past en waar ik zelf blij van word en weer energie van mag krijgen. Verschillende fases heb ik doorstaan en het was zeker een gevecht. Maar een gevecht dat zeker de moeite waard was. Deze zoektocht gun ik eigenlijk iedereen en daarom wil ik dit graag delen…

Sinds 2009 ben ik werkzaam voor Avebe, een bedrijf dat mij heeft gevormd en gemaakt zoals ik nu ben. Ik was werkzaam op een laboratorium en had een erg leuke baan. Het paste bij me en ik voelde me er gewaardeerd. In 2015 begon er iets te knagen, begon ik me te “vervelen” en gaf ik aan graag iets anders te willen als aanvulling op mijn dagelijkse sleur. Dit werd eerst een cursus “personal power” en daarna een bestuursfunctie in het jongerennetwerk en een opleiding bedrijfskunde & leiderschap. Op dat moment een prima oplossing. Maar het was niet voldoende… Al deze dingen deden me wel beseffen dat ik niet meer op de voor mij juiste plek zat. Deze conclusie bracht gelijk ook weer heel veel vragen met zich mee: “wat moet ik dan?”, “waar willen ze me wel?”, “wat kan ik?”

Mijn idee bij “ik wil meer” was een leidinggevende functie of een managers rol. Tsja, want mijn gedachten hierbij waren; ‘als je meer wilt MOET je (toch) hogerop’.

In eerste instantie begon ik deze speurtocht met mijn leidinggevende. Ik kreeg de vrijheid om intern gesprekken aan te gaan om misschien passende posities te vinden. Er is tenslotte zoveel mogelijk binnen dit bedrijf en ik kan hier nog zo veel leren, daar was ik van overtuigd. Naar mijn idee hadden we open en eerlijke gesprekken, maar mijn “angst” dat ik het intern niet ging vinden werd steeds groter. Mijn leidinggevende vond het geen probleem om extern verder te gaan. “Dat is toch raar?”, “Wil hij me dan toch echt weg hebben?”, “Zie je wel, ze hebben niks aan mij!” Al deze gedachten schoten door mijn hoofd. Maar nee, hij wilde gewoon het beste; investeren in zijn medewerkers. Er gingen weer een paar maanden voorbij voordat ik dit ook accepteerde en begreep.

Na een tijdje kreeg ik daarnaast ook een externe loopbaancoach, Anita van Veen van Cvites,  waarmee ik kon sparren over mijn loopbaan of eigenlijk over alles. De term loopbaancoach dekt hierin zeker niet de volledige lading. Een onafhankelijk voor mij onbekend iemand met een heldere kijk op mijn situatie. Hier en daar een assessment, wat testen om in te zien wat mijn goede en slechte punten zijn. Af en toe de spiegel voorhouden en reflecteren is hierin erg belangrijk geweest. Soms leuke gesprekken maar ook een aantal minder leuke gesprekken. De ene keer sprongen vooruit en het andere gesprek weer twee stappen terug. Door deze externe begeleiding heb ik veel inzicht gekregen in wie ik ben en wat nu eigenlijk mijn kernwaarden/drijfveren zijn… Maar vooral het besef dat “IK” er toe doe.

Wat heel belangrijk is geweest in deze zoektocht is toch zelf de regie in handen houden. Wat soms erg lastig was, want na de zoveelste keer weer stappen achteruit, wist ik het soms even ook niet meer en dacht ik: “vertel jij mij maar wat ik het beste kan doen”. Terugrijdend van één van die gesprekken kwam in de auto heel toepasselijk ineens het lied “Laat me” van Ramses Shaffy uit de radiospeakers. Toen dacht ik inderdaad; ‘ik wil dit doen op mijn eigen manier!’

Een duidelijk en passend zelfbeeld in combinatie met een stip op de horizon maakte het gebied van mijn zoektocht een stuk overzichtelijker.

Gaande weg kreeg ik meer vertrouwen in het proces, maar vooral in mezelf! De onrust ontstaan door onzekerheid verruilde ik voor rust en het gevoel; ‘wat fijn dat ik de tijd kan/mag nemen om iets passends te vinden. Het komt wel goed!’ Mijn blik op vacatures veranderde, mijn primaire reactie van “dat kan ik niet of ik heb niet de juiste opleiding” draaide om naar “dit wil ik!” en “dit kan ik wel! Ik ga schrijven!” Vanaf toen werd het zelfs stiekem leuk om te zoeken naar passende vacatures en het welbekende netwerken ging toen vrijwel vanzelf……

Ik ben trots dat ik nu zelf de knoop het doorgehakt en keuzes heb gemaakt voor mijzelf. Met opgeheven hoofd verlaat ik vandaag mijn oude werkplek bij Avebe. Bijna 10 jaar, maar nee ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik ga. Ik heb een geweldige bijdrage geleverd aan dit mooie bedrijf maar het is tijd voor iets nieuws. Dit had ik 2 jaar geleden niet eens durven denken laat staan uitspreken of opschrijven.

De inzichten die ik heb gekregen in deze periode zijn mij heel veel waard. Ik ben meer overtuigd van het feit dat ik ertoe doe, dat mijn aanwezigheid soms echt op prijs wordt gesteld en ik kan meer genieten van het ontvangen van complimenten. De regie heb ik ondanks alles zelf in handen gehouden en daar ben ik trots op! De juiste stimulans van mijn leidinggevende en inzichten van mijn loopbaancoach hebben hierin enorm bijgedragen in combinatie met de vrijheid die zij mij hebben gegeven.  
De vrijheid om zelf te zoeken naar de regie, te ervaren hoe het voelt wanneer je deze regie hebt en mij bewust te maken van deze regie. Zonder hen had ik deze keuzes (nog) niet durven maken en zij hebben mijn proces versneld door de juiste begeleiding te bieden. Ik ga straks starten op een nieuwe plek en hoop deze persoonlijke ontwikkeling daar ook door te kunnen zetten.

Geert Hoving

Boekverslag: Eén voor allen allen voor één.
Auteur: Simon Sinek

Wat is de essentiële taak van een leider of manager? Het antwoord van Simon Sinek: het creëren van een cultuur van veiligheid. Want wie zich moet richten op gevaar binnen de organisatie, kan geen aandacht hebben voor wat er buiten de organisatie gebeurt. Veiligheid heeft te maken met vertrouwen en samenwerken vanuit gelijkwaardigheid, aldus Sinek. Vertrouwen is niet op te leggen, dat is een gevoel. Medewerking kun je niet afdwingen.

Mensen zijn dierlijke wezens, die ‘bang’ zijn voor gevaar en daarom willen werken in een veilige omgeving. Net als in de dierenwereld is het de taak van de leider om medewerkers te beschermen tegen gevaar. Zij moeten een veilige cultuur creëren. Als het gevaar van buiten de organisatie komt, door bijvoorbeeld, concurrentie, economische crisis, nieuwe technologieën enz. is het de taak van de leider om een cirkel van veiligheid te creëren zodat de medewerkers optimaal kunnen functioneren.

In veel organisaties echter hebben medewerkers te maken met interne rivaliteiten (gevaren) die de bedrijfscultuur vernietigen. Er ontstaat een gevoel van onveiligheid en dan gaan de verdedigingsmechanismen in werking. Voorbeelden van gevaren binnen de organisatie zijn; politieke spelletjes, intimidatie, pesterijen, bonussen, status en hebzucht.

Als mensen zich in een cirkel van veiligheid bevinden, elkaar vertrouwen en zowel hun successen als hun mislukkingen delen ontstaat er innovatie, zo schrijft Sinek. Als treffend voorbeeld beschrijft hij hoe het Post it briefje is ontstaan: de wetenschapper Spencer Silver wilde een krachtig plakmiddel ontwikkelen, maar dat mislukte. Hij vertelde dit aan een paar collega’s. Een jaar later ontdekte een collega van hem per ongeluk een oplossing voor het steeds wegvallen van een bladwijzer uit het liedboek van een kerkkoor. Een zelfklevende boekenlegger! Een zeer succesvolle innovatie met vele toepassingsmogelijkheden, die het gevolg is van een bedrijfscultuur, gebaseerd op delen en samenwerken. En zo was het Post it briefje ontstaan…

 

Sinek beschrijft in zijn boek een aantal belangrijke leiderschapslessen, vaak gebaseerd op voorbeelden uit het leger die hij vergelijkt met het bedrijfsleven. Bijvoorbeeld hoe je vertrouwen opbouwt, het belang van vrienden en geef je leiding aan mensen of aan getallen.                     

Mensen zijn gemaakt om samen te werken en we hebben behoefte aan vertrouwen. Maar helaas werken veel mensen in omgevingen die het slechtste in ons naar boven brengen.

Met de duidelijke voorbeelden en scherpe analyses geeft Sinek praktische handvatten voor een ieder   die een leidinggevende rol heeft. In het 287 pagina’s tellende boek legt hij uit waarom leiders een cultuur van veiligheid zouden moeten creëren.

 

Van een creatieve cliënt kreeg Agnes een lamp omdat ze geleerd heeft om dilemma’s op te pakken en tegen het licht te houden en zaken van verschillende kanten te belichten. Tevens heeft het coaching traject haar lichtpuntjes gebracht. Haar leidinggevende kreeg een kleine en grote bloempot, omdat hij haar ruimte heeft gegeven om te verpotten en te groeien.

“Het kan nooit fout, alleen anders dan gedacht
Maar wat maakt dat uit, in anders zit juist kracht.”

Ciska

 

Hallo, mijn naam is Ciska en ik heb 28 jaar productiewerk gedaan, totdat ik vanwege bedrijfssluiting mijn baan verloor.
Natuurlijk was dat een enorme schok, onzekerheid over de toekomst en afscheid nemen van alles wat zo vertrouwd is..
Maar ik zag ook uitdaging en een kans om iets anders te gaan doen.

Het plan…
Ik deed al jaren vrijwilligerswerk in de ouderenzorg en vond dat enorm leuk.
Dus ik dacht, als ik me nou eens laat omscholen tot Verzorgende IG. (kans beroep)
Bij mijn ontslag hoorde een goed sociaal plan, dus op financieel gebied lag het probleem niet.
Maar ja, waar kan ik mijn diploma halen. Ik wilde er wel bij blijven werken, dus dan moest het BBL worden. Maar welke zorginstelling leidt nog mensen op?
Laat staan iemand uit de productie en wat als ik het toch niks vind?
Ik zag alleen maar beren op de weg. Dus eerst maar stage lopen…
En toen vond ik het beroep nóg leuker.
Gelukkig was er hulp van Cvites bij het vinden van een andere baan en alles wat daar bij komt kijken.
Wilma werd mijn coach en het klikte meteen. Ze begreep mijn passie en hielp me op weg.  Door middel van workshops en gesprekken hielp Cvites mij om weer de eerste stapjes op de (nieuwe) arbeidsmarkt te zetten. Gedurende het traject groeide mijn zelfvertrouwen en ik besloot om er alles aan te doen om die BBL plek te krijgen.
Ik heb vele telefoontjes gepleegd met zweet in de handen en gevraagd met trillende stem of er binnen hun zorginstelling een BBL plek was voor de opleiding Verzorgende IG. Ook vroeg ik of ze zij-instromers in dienst namen. Het antwoord was dan; “nee” of “dat is nog niet bekend”, maar meestal; “alleen voor eigen personeel”.
De moed begon me in de schoenen te zakken en ik begon al een beetje na te denken over wat ik dán als werk moest gaan doen.
Wilma was al die tijd ook druk bezig en had contact gelegd met een zorginstelling die er over na gingen denken, dat was al meer dan ik al die tijd had gehoord.
Afwachten dus….

En toen..
Begin februari kreeg ik een uitnodiging van deze zorginstelling of ik langs wilde komen voor een oriëntatiegesprek. Dat gesprek ging heel goed. Ze vertelden dat ze in eerste instantie hun eigen personeel opleiden, maar als er dan nog een plek over was, zou ik aan de beurt komen.  Een week later werd ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek en weer een week later, het verlossende telefoontje. Ik was aangenomen!!!!!!!

En nu…..
In september start ik met de BBL opleiding Verzorgende IG/Maatschappelijke zorg.
Als alles goed gaat heb ik over 3 jaar, twee diploma’s op zak!
Inmiddels werk ik als afdelingsassistent in een zorginstelling, wat een mooie voorbereiding is op de opleiding. Ik ben Cvites en vooral Wilma dan ook enorm dankbaar voor haar hulp en inzet.

Tot slot…
De afgelopen 2 jaar heb ik heel veel onzekerheid ervaren en zag ik het af en toe helemaal niet meer zitten, maar door steeds weer iets nieuws te proberen en het oude vertrouwde beetje bij beetje los te laten, ga ik een mooie carrière tegemoet.
Dus mijn advies; kom je ooit iets tegen wat je moeilijk vindt, stap even uit je comfortzone en kijk hoe het daar is. Misschien levert het je wel iets heel moois op!

Marten van der Molen

Vanuit Cvites begeleid ik regelmatig startende ondernemers. Dit vind ik erg leuk om te doen omdat deze starters vol zitten met enthousiasme en motivatie om hun plannen en dromen te gaan realiseren. En regelmatig word ik verrast door de grote diversiteit aan ondernemersplannen die ik zo voorbij zie komen.

Dragons’ Den

Wat me ook verraste was de uitnodiging van de Hanze University of Applied Sciences die ik in december 2016 ontving. Ik mocht zitting nemen in een jury om pitches en businessplannen van studenten te gaan beoordelen. De associatie met “Dragons’ Den” (voor wie het kent) was in mijn hoofd snel gelegd en deze kans en uitnodiging heb ik dan ook met beide handen aangegrepen.

Kans voor studenten

Studenten die zich specialiseren in Sensor Technology, krijgen tijdens hun opleiding de kans hun eigen ondernemersideeën uit te werken. Het businessplan waarin ze dit doen, mogen ze pitchen voor een kritische jury in en het beste plan wordt beloond met een plek binnen de Ondernemers Fabriek. Onze Dragons’ Den was gesitueerd in de Ondernemers Fabriek in Assen en hier krijgen de winnende studenten de kans om, onder begeleiding van een ondernemerscoach, hun businessplan te realiseren en een echte onderneming te starten.

Pitches

Tien groepen studenten kwamen hun plannen pitchen. Ze kregen hiervoor maximaal 3 minuten en vervolgens mochten wij – als jury – de jonge ondernemers het vuur aan de schenen leggen met kritische vragen over hun plan, hun markt en hun ondernemende kwaliteiten. Ik was onder de indruk van de innovatieve ideeën, maar wat mij met name opviel was de creatieve en concrete wijze waarop deze jonge ondernemers hun plannen in zeer korte tijd wisten over te brengen. Erg knap; aangezien veel ondernemers zullen herkennen dat dit best lastig is. De winnende  pitch was voor een groep studenten met een compacte en modern vormgegeven groente-kas die binnenshuis geplaatst kan worden. De kas is uitgerust met innovatieve sensortechnologie en – zoals je van deze nieuwe generatie ondernemers mag verwachten –  kunnen de omstandigheden in de kas uiteraard allemaal met je smartphone ingesteld worden. Wat mij aan deze innovatieve kas het meest verraste, is dat – met behulp van de juiste technologie – sommige groenten en fruit al na een week geconsumeerd kunnen worden. Zo’n kas wil ik ook wel in mijn woonkamer!

Stimuleren van ondernemerschap in de regio

Geweldig om op deze wijze vanuit Cvites, samen met de Ondernemers Fabriek en de Hanze, te kunnen helpen om het ondernemerschap in de regio te stimuleren. Deze samenwerking en dit soort initiatieven bieden jonge creatieve talenten een mooie kans om te gaan ondernemen.

Wil je zelf ook gaan ondernemen, of ben je als ondernemer op zoek naar een coach om eens mee te sparren, dan bieden we je hier vanuit Cvites graag ondersteuning bij.

Laurens Ponds

8 juli 2016 – Werkgevers laten veel geld liggen als gevolg van het fors gegroeide aantal sociale regelingen. Bijna de helft (44 procent) van de werkgevers met meer dan 250 medewerkers benut niet alle wettelijke mogelijkheden voor subsidies en sociale verzekeringspremies.

Daardoor laten zij gemiddeld bijna 87.000 euro liggen. In totaal zijn er nu 104 verschillende regelingen waar werkgevers mogelijk aanspraak op maken. In 2013 waren dat er nog 70.
Dat concludeert Aon op basis van eigen onderzoek naar de afdrachten van sociale verzekeringspremies onder honderden organisaties met meer dan 250 werknemers. Aon keek daarbij naar vrijwel alle bestaande mogelijkheden en voorzieningen voor werkgevers. Het onderzoek is uitgevoerd tussen 2009 en 2015.

Grote besparing
De grootste besparing die Aon bij één werkgever vond, bedroeg ruim 1.000.000 euro. In een procent van de gevallen droeg de werkgever juist te weinig premie af. Deze werkgevers lopen het risico een naheffing te krijgen. Regelingen die veel werkgevers over het hoofd zien, zijn bijvoorbeeld de ouderkorting, premiekorting in verband met arbeidsgehandicapten of scholingssubsidies.

Meer lokale regelingen door Participatiewet
In vergelijking met 2013 zijn er anderhalf keer zoveel regelingen waar werkgevers aanspraak op kunnen maken. Zo geldt sinds 2015 de Participatiewet, waardoor gemeenten vaker zelf stimuleringsmaatregelen treffen. Met name voor organisaties met vestigingen in meerdere gemeenten, is het daardoor ingewikkeld om alle lokale subsidiemogelijkheden te kennen. Ook verschilt de aanvraagprocedure vaak per gemeente.

Landelijk loket
“Het is goed dat politiek en werkgeversorganisaties het voor werkgevers aantrekkelijker willen maken om personeel aan te nemen, maar op dit moment schieten sommige regelingen hun doel voorbij,” zegt Daniel Rijnbeek, Managing Consultant bij de afdeling Corporate Wellness van Aon Nederland. Hij pleit voor één landelijk loket waar werkgevers terecht kunnen voor alle sociale regelingen in Nederland of een centrale afwikkeling, bijvoorbeeld vanuit de Belastingdienst.

Software
Tegelijkertijd roept Rijnbeek werkgevers op hun administratie goed te controleren en hun softwarepakket onder de loep te nemen. “Alle pakketten kunnen over het algemeen hetzelfde, maar het ene systeem vraagt actief of u in aanmerking komt voor bepaalde regelingen terwijl u dat bij andere pakketten zelf moet inregelen. Een vergeten vinkje kan zo al snel duizenden euro’s aan gemiste subsidies betekenen. Vooral na een bedrijfsovername of fusie is een extra controle aan te raden.” Rijnbeek wijst erop dat correcties tot vijf jaar terug zijn door te geven.

Laurens Ponds

Soms heb je van die momenten dat alles op elkaar past. Afgelopen week maakte ik zoiets mee aan de tafel bij Cvites. Elke middag eten we hier gezamenlijk onze boterham. Behalve dat we aan deze tafel eten, is het voor ons ook de plek om elkaar te ontmoeten. Regelmatig schuiven bezoekers aan die een afspraak hebben met één van onze coaches. Vaak gaat het dan  (per slot van rekening zit je bij Cvites) over werk, veranderingen op het werk en  op zoek zijn naar werk.

Dat laatste was ook de afgelopen week aan de orde.

Onze bezoeker was op zoek naar ander werk en hij begon te vertellen over zijn eigen baan/functie en wat hij graag wilde doen. Toeval of niet, maar in korte tijd kreeg hij, ook door toedoen van zijn eigen enthousiasme, een aantal gouden tips aangereikt voor netwerkgesprekken en twee concrete vacatures. Hij was aangenaam verrast.

Onze bezoeker toonde moed. Het is lastig om weer naar nieuw werk te zoeken en dit ook te delen met anderen. Wanneer dan toch een gesprek zich zo ontwikkelt, dan is dit voor iedereen een mooie ervaring. Het antwoord op vragen ligt vaak dichterbij dan je denkt.

Op zo’n moment ben ik trots op mijn collega’s van Cvites, maar zeker ook trots op onze deelnemers die zo hard en moedig werken aan een nieuw perspectief voor werk.