Sanne Hoving

Dat het nooit te laat is om je werkgeluk te vinden, bewijst het verhaal van Heleen. Ze werkte jarenlang bij de bakker, ontdekte haar talent bij Cvites en durfde het uiteindelijk aan om theologie te gaan studeren. Nu ondersteunt ze als kerkelijk werker mensen van alle leeftijden bij grote levensvragen. Het eerste beroep waar ze bewust voor heeft gekozen. Een laatbloeier, maar wel een stralende.

Heleen groeide op in Lemmer. Omdat de havo in Sneek was ging ze eerst naar de mavo in haar eigen woonplaats, dat scheelde een stuk fietsen en dat vonden haar ouders fijner voor haar. Vervolgens ging ze naar de havo met als doel pabo, maar bij de havo-examens ging het mis. ‘Faalangst was toen nog geen woord. Ik wist niet wat er aan de hand was maar examens maken lukte me gewoon niet’, vertelt Heleen.

Toen is ze, zonder havodiploma op zak, gaan werken bij een wijnhandel/slijterij. Het was een leuke werkplek, maar er was wel altijd dat knagende gevoel: dit had niet gemoeten, ik kan meer. Vervolgens werd Heleen fulltime moeder en deed ze vrijwilligerswerk, op de basisschool en in de kerk.

Een halfje bruin en een praatje

Toen de kinderen wat groter werden ging Heleen weer deeltijd aan de slag bij een bakkerij. Eerst in Marknesse en na een verhuizing in Hoogeveen. ‘Het werken bij de bakker was leuk. Mensen haalden een half brood, maar kwamen ook echt voor een praatje. Ik werkte in een buurtwinkel en kon daar vaak tijd voor maken, daar denk ik nog wel eens aan terug in mijn huidige werk’, vertelt Heleen.

De werkgever gaf geen vaste contracten, dus na drie jaarcontracten moest Heleen er een tijdje uit. Zo kwam ze via het UWV in aanraking met Cvites. Jobcoaches Gea Bausch en Agnes Kortwijk gaven trainingen in het Werkcafé in Hoogeveen en Heleen kon bij hen aan de slag als ondersteuner. Dit werk beviel haar zo goed, dat ze zelf ook wel jobcoach wilde worden.

Een studie theologie

‘Gea moedigde mij aan: doe een studie, je kunt het wel, bijvoorbeeld Personeel en Arbeid’, vertelt Heleen. ‘En toen dacht ik: als ik dan een studie ga doen wil ook echt doen wat er bij me past. Bij Cvites gold (en geldt) dat wat je de cliënten aandoet, je ook zelf moet ondergaan. Dus ik heb allerlei onderzoeken gedaan naar talenten en drijfveren en wat er steeds kwam bovendrijven was werk met een sociaal karakter in combinatie met mijn belangstelling voor theologie. Dus toen heb ik de keuze gemaakt voor hbo Theologie.’

Zonder havodiploma moest Heleen toelatingsexamen doen voor deze opleiding. Ze was bijna 50, en door haar levenservaring en vrijwilligerswerk was haar zelfvertrouwen zo gegroeid dat de faalangst geen rol meer speelde. Heleen: ‘Mede door al die onderzoeken bij Cvites wist ik: daar ligt mijn kracht. Daardoor stond ik veel sterker. Er is echt een periode voor en een periode na Cvites, ik weet veel beter wat ik wil.’

Ze begon de studie zonder doel, puur voor haar eigen ontwikkeling. ‘Op hbo-niveau is theologie een heel praktische opleiding, je kunt ermee aan de slag in de kerk, op scholen, in het jeugdwerk, bij het Leger des Heils. Het lijkt eigenlijk wel wat op Social Work, maar dan vanuit een religieus vertrekpunt’, vertelt Heleen.

Gesprekken met jong en oud

Met haar ervaring als vrijwilliger in het jongerenwerk was dat een logische eerste stap. Maar inmiddels doet ze veel meer, als kerkelijk werker voor een protestantse gemeente in Friesland. Van uitvaarten tot een huiswerkcafé, van gespreksgroepen en bijbelstudie tot bezoeken aan huis.

Hoewel ze in dienst is van de kerk, gaan lang niet alle gesprekken over het geloof. ‘God is wel de bron en de inspiratie van waaruit ik probeer te leven, maar het gaat tijdens mijn werk vooral over wat mensen meemaken tijdens hun eigen leven. Tijdens ups en downs loop ik een tijdje met mensen op en probeer hen bij te staan waar ik dat kan’, vertelt Heleen.

‘Ik ga ook wel voor in diensten, maar het meeste geluk haal ik uit de één-op-één gesprekken met mensen’, zegt Heleen. Dan maakt ze bijvoorbeeld een levensverhaal samen met een oudere, of voert ze gesprekken met een meisje van twaalf dat worstelt met haar identiteit. In dat één-op-één contact is er ook meer ruimte voor nuance, voor verschillende interpretaties van het geloof.

Contact in plaats van hiërarchie

Over die verschillende interpretaties zegt Heleen: ‘Ik vind de kerk een hele fijne plek om te werken. Het geloof steunt mij echt in mijn werk. Ik probeer altijd zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven en te leven vanuit mijn hart. Natuurlijk sta ik ook open voor andere interpretaties van het geloof, zolang het maar niet veroordelend is. Ik vind het belangrijk om iedereen in zijn waarde te laten.’

De verbinding met de kerk kan ook remmend werken in het contact met mensen, vertelt Heleen. ‘De kerk is echt een instituut. Mensen zetten het op een voetstuk, of veroordelen het. Ik heb een hele positieve, open geloofsbeleving en probeer mijn werk zo in te richten dat de kerk niet gaat over een formeel instituut of hiërarchie, maar over samen doen en in verbinding blijven.’

Zorgen voor anderen is ook zorgen voor jezelf

Als kerkelijk werker heeft Heleen geen gemakkelijke baan. Mensen met wie het goed gaat hoeven geen kopje thee met haar te drinken. Vaak zijn het mensen die te maken hebben met ziekte, dood, depressie, een moeilijke thuissituatie. Het ritje vanuit Friesland helpt Heleen om de zorgen van anderen niet mee te nemen naar huis.

Heleen: ‘Als ik de auto op de oprit parkeer voelt het alsof God tegen mij zegt: “het is mijn kerk, jij mag gaan slapen.” Anders houd je het denk ik niet vol. Ik kan niet alle zorgen van de mensen die ik spreek in mijn eigen rugzak houden. Ik mag ze bij God neerleggen en zelf lekker gaan slapen om de volgende dag weer fris aan het werk te gaan.’

Of het nu achter de toonbank is bij de bakker, in het Werkcafé van Cvites of in haar huidige baan: de rode draad voor Heleen is dat ze altijd naar anderen heeft omgekeken. En sinds een paar jaar zorgt ze ook goed voor zichzelf: ‘Voor mezelf zorgen om voor anderen te kunnen zorgen, dat heb ik ontwikkeld. Je moet wel lekker in je vel zitten om dit werk te kunnen doen.’

Marten van der Molen

Enthousiast stapte hij binnen voor zijn eerste outplacementgesprek. Hoewel hij net vernomen had dat zijn ‘goede baan’  als leidinggevende van een groot operationeel team zou komen te vervallen, was er weinig frustratie bij hem waarneembaar over de ontstane situatie. Opvallend; want in de meeste gevallen moet er aan het begin van een outplacementtraject eerst de tijd worden genomen om de situatie een plek te geven, met in het achterhoofd de welbekende verwerkingscurve.

Tijdens ons eerste kopje koffie legt hij uit dat hij de ontstane situatie als een kans zag waarop hij onbewust al lange tijd had gewacht. Uiteraard was hij wel een paar dagen van slag geweest toen hem het nieuws over zijn aanstaande boventalligheid werd medegedeeld, maar nu kreeg hij net dat duwtje dat nodig was om eindelijk te gaan doen wat hij het allerliefste zou willen doen. De reden dat hij deze stap tot op heden nooit had gezet, was dat zijn huidige baan ‘wel acceptabel’ was. Uit eigen beweging had hij het niet
aangedurfd om uit zijn comfortzone te stappen. De ontstane situatie was  voor hem precies dat wat hij nodig had om eindelijk zijn droombaan te gaan zoeken.

Waar hij wel behoefte aan had, was ondersteuning, om zich bewust te worden van zijn specifieke talenten en sterke punten, om zich beter te kunnen profileren op het terrein waarin hij nu zijn droombaan wilde gaan vinden. Dit vond hij lastig omdat hij, evenals de meeste mensen, zijn talenten als vanzelfsprekend zag en zich onvoldoende bewust was van de uniekheid hiervan.

Na een drietal coaching sessies, waarbij de inzet van een TSI-Talentenprofiel een belangrijk loopbaaninstrument voor hem was, werd hem duidelijk waarom hij zich zo graag in het door hem zelf gekozen werkveld wilde begeven. En minstens zo belangrijk; welke talenten hij zou kunnen ontwikkelen en hoe hij deze goed zou kunnen overbrengen.

Na afronding van de derde sessie hebben we een kennismakingsgesprek voor hem gearrangeerd bij een organisatie die uitstekend aansloot  bij zijn passie, talentenprofiel en zijn ideeën over datgene hij het liefste wilde gaan doen. Deze kans heeft hij met beide handen aangegrepen en de betreffende organisatie is inmiddels een zeer gemotiveerd teamlid rijker. Een collega die zich dagelijks bezig mag houden met hetgeen hij het liefste doet en hiermee  ook nog bijdraagt aan het verwezenlijken van de organisatiedoelen.

Ja, het is voor mij elke keer weer geweldig om iemand op deze wijze te kunnen begeleiden bij het vinden van zijn/haar droombaan!

Laurens Ponds

Wanneer heb jij voor het laatst gedacht: “..als ik het voor het zeggen had..” of “..dat zou ik beter kunnen…”? Iedere dag zien we met zijn allen honderden mogelijkheden om iets wat niet goed gaat anders te doen, maar hoe vaak doen we iets met die gedachte?

Behalve dat we wellicht hele goede oplossingen of ideeën missen, doe je jezelf ook tekort als je dit soort gedachten onbenut aan de kant schuift. Immers, we kennen allemaal het plezier wanneer we uitgedaagd worden op waar we goed in zijn en wat ons makkelijk afgaat.

Een mooi voorbeeld van hoe dat kan uitpakken zag ik in een bijzonder project in een AH-filiaal in Den Haag. Hier winkelen veel oudere en vaak alleenstaande mensen. Eén van de kassamedewerkers viel het op dat  de gezondheid van een aantal van de klanten achteruitging. Het was voor haar aanleiding om steeds vaker met de klanten te spreken over hun woon- en leefsituatie en hun gezondheid. Deze aandacht werd meestal zeer op prijs werd gesteld.

Ze besprak dit met collega’s die – aangestoken door ervaringen – ook klanten begonnen aan te spreken. Het idee ontstond om contact te zoeken met een zorginstelling die in de winkel een laagdrempelige spreekhoek heeft ingericht met vrijwilligers, waar de ouderen met vragen terecht kunnen. Kassa-medewerkers kregen van de instelling een korte training gericht op herkenning van signalen, waarbij ze kunnen verwijzen naar een gesprek met de vrijwilligers. Het project loopt naar tevredenheid van alle betrokkenen.

Ik zie het volgende. Een medewerkster die zich uitgedaagd ziet haar inzet in de winkel te vergroten, collega’s aanspreekt die enthousiast zijn en zich hierin herkennen. Samen bedenken ze een oplossing, wat een extra dimensie aan hun werk geeft. Er wordt actief en positief op een latente behoefte bij de klanten ingesprongen, die hier vervolgens positief op reageren. De winkel wordt in de beleving van iedereen plotseling groter en krijgt een extra functie.

Niet iedereen ziet dit zo. Een hoogleraar ouderengeneeskunde vond het betuttelend. Hoezo betutteling? Het is een voorbeeld van elkaar aanspreken, zorg dragen voor elkaar en je verantwoordelijk voelen voor een ander. De klanten stellen dit juist erg op prijs. Ik zie talenten die in dit filiaal voorradig waren en volop ingezet zijn. Iemand anders zag hier een slimme commerciële truc van AH. Een wat zure reactie op zoiets authentieks van een aantal kassa-medewerkers.

Hoe mooi zou het zijn als wij ons door dit voorbeeld laten inspireren om met onze eigen talenten aan de slag te gaan. 2016 is voor Cvites het jaar van talentontwikkeling. Op verschillende manieren besteden we aandacht aan; talenten ontdekken, benutten, verder ontwikkelen en behouden.

Ik wil je daarom uitdagen om, wanneer je ook denkt dat je iets beter zou kunnen of anders zou aanpakken, dit ook te gaan doen. Je ontdekt je talent, het is van jezelf, het kost weinig moeite en het biedt jou veel plezier. En ben je werkgever, dan zou ik je willen aanmoedigen om je medewerkers uit te dagen om buiten de kaders te denken en hun (verborgen) talenten in te zetten. Dat biedt wellicht nieuwe markten maar motiveert medewerkers ook enorm.