De beslissing (van Toon Tellegen)

“Tot hier en niet verder”, zei de eekhoorn tegen zichzelf. Hij trok een streep in het zand bij de oever van de rivier en ging aan een kant van de lijn staan. Een heel lange tijd al had hij het goede voornemen willen maken om een streep te trekken, en daar dan nooit overheen te gaan. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben, dacht hij. Hij was moe en ging zitten.

De zon ging langzaam onder en stilte heerste in het woud en boven de rivier. Soms dreef de geur van hars of heide langs hem. De eekhoorn rustte met zijn hoofd in zijn handen en keek naar de andere kant van de streep. Het leek wel dat alles daar verschillend was, maar hij kon niet goed zien wat precies.

“Eekhoorn, eekhoorn!” Hij hoorde iemand dringend roepen. “Ja”, riep hij terug. Hij herkende de stem van de krekel. Kom eens hier!’ riep de krekel. “Waar ben je?” “Hier! “De eekhoorn keek rond en zag iets in de bosjes bewegen. “Ach”, zei hij. “Je bent aan de verkeerde kant van de streep. Ik kan niet naar je toekomen.” “Nou, dan eet ik het zelf maar op”, zei de krekel. De eekhoorn strekte zich uit om te zien wat de krekel bedoelde en boog zijn bovenlichaam ver over de streep, maar hij kon alleen maar het puntje van de staart van de krekel zien. De geur kwam hem echter bekend voor.

Momentje, riep hij. Hij keek rond of niemand hem zag en veegde toen vlug de streep met zijn staart uit. Misschien is het wel helemaal niet zo goed om te weten waar je aan toe bent, dacht hij. Ik kom eraan! Riep hij, maar toen hij bij de bosjes kwam zei de krekel: Waar bleef je zolang? Nu heb ik het zelf maar opgegeten. Wat? Vroeg de eekhoorn. Ja, eh, hoe noem je zo’n ding.. Een beukennoot? Ja, inderdaad. Hoe wist je dat? Een beukennoot. Nou, ik heb hem opgegeten maar om nou te zeggen dat ie lekker was…. De krekel haalde zijn schouders op en de eekhoorn liet zijn hoofd hangen en liep langzaam in de schemering naar huis, terwijl hij met zijn voeten sleepte.

Hij besloot nooit meer een streep te trekken of goede voornemens te maken of te willen weten waar hij aan toe was. ‘En als ik ooit zeg: Tot hier!’, dacht hij, ‘dan moet ik onmiddellijk daarna mijn hoofd schudden. Beloof je dat? Hij knikte en beloofde het.”

Loopbaancoaching lijkt vaak over beslissingen te gaan, maar dat is niet altijd zo. Soms hoef je niets te besluiten of een denkbeeldige streep te trekken zoals de eekhoorn in het verhaal van Toon Tellegen. Want precies willen weten waar je aan toe bent en een besluit nemen kan je ook belemmeren en tegenhouden. Je besluit soms te snel ‘ik ben te oud, ik kan het niet, ik durf het niet of ik doe het niet’. Wil je óók niet precies weten waar je aan toe bent? Maak een afspraak tijdens de week van de loopbaan van 16 t/m 21 september met een erkende loopbaancoach van Cvites en ontdek zelf wat je nu nog niet weet!

Wees er snel bij en neem nu alvast contact op met Cvites: 0591-652970 / info@cvites.nl

Door Johan Wachtmeester (opgetekend door Sanne Hoving)

De zomervakantie staat voor de deur. Daarom deel ik vandaag een bijzondere vakantietip: Casa Arroyo de la Montaña in Andalusië. Deze bed&breakfast in het zuiden van Spanje kenmerkt zich niet alleen door een prachtig uitzicht en heerlijk weer, maar ook door de eigenaren Nel en Jeroen.
Zo’n acht jaar geleden klopte Jeroen aan bij Cvites. Een scheiding, verhuizing en problemen op het werk hadden bij hem tot een zware burnout geleid. In die periode heb ik Jeroen begeleid, en we hebben altijd contact gehouden.

Neem je leven in eigen hand en volg je droom

Het leuke van contact met oud-cliënten is dat je het resultaat van je werk op de lange termijn ziet. Want ook na het traject bij Cvites heeft Jeroen nog genoeg meegemaakt. Hij begon een klusbedrijf, dat goed liep, maar het zorgde bij hem opnieuw voor teveel spanning. Twee jaar geleden volgden hij en zijn grote liefde Nel hun droom, door een huis in Spanje te kopen.

Hoewel Jeroen van vele kanten hulp en begeleiding heeft gehad, geeft hij mij nog steeds terug hoe waardevol de periode bij Cvites voor hem geweest is. ‘Je hebt mij laten weten en voelen hoe ik het leven weer zelf in eigen hand kan nemen’, schreef hij laatst in een mail. Dat compliment was goed voor een glimlach die ik een week lang niet meer van mijn gezicht kreeg.

Soms is het een klein moment in een coachingstraject dat de meeste indruk achterlaat. In het geval van Jeroen was dat een wandeling langs het Oranjekanaal, waarbij hij steeds achter mij bleef lopen. Ik vroeg hem of hij ook even ‘voorop’ wilde lopen, en die vraag bracht uiteindelijk heel wat teweeg.

Nooit te laat voor keuzes

Op zijn 52^e zat Jeroen in de ww. Nu is hij 61 en in de bloei van zijn leven. De bed&breakfast loopt goed en Nel en hij genieten volop van het Spaanse landschap en hun gasten. Jeroen: ‘Ik kijk terug op een vaak moeilijke periode van pijn, teleurstelling en loslaten. Maar ook op een periode van durven ontdekken wat ik echt wilde, nodig heb en aankan.’

Het verhaal van Jeroen is voor mij een perfect voorbeeld van wat het coachingsvak zo mooi maakt. Ik deel het hier met jullie om te laten zien dat het nooit te laat is om je lot in eigen hand te nemen. Geïnspireerd door Jeroen wens ik jullie een mooie zomer. Vind het geluk onder de Spaanse (Italiaanse, Afrikaanse, Nederlandse) zon!